ദോഹ: ഖത്തറിലെ ഇന്ത്യന്‍ എംബസിയില്‍ രാജ്യത്തെ പ്രവാസി ഇന്ത്യക്കാരുടെ രജിസ്‌ട്രേഷന്‍ നടപടികള്‍ തുടങ്ങി. എംബസിയുടെ വെബ്‌സൈറ്റില്‍ (www.indianembassyqatar.org) നല്‍കിയിട്ടുള്ള പ്രത്യേക ലിങ്ക് വഴി പ്രവാസികള്‍ക്ക് രജിസ്റ്റര്‍ ചെയ്യാമെന്ന് ഫസ്റ്റ് സെക്രട്ടറി എം.ആര്‍ ഖുറൈശി അറിയിച്ചു. ഖത്തറിലുള്ള എല്ലാ ഇന്ത്യക്കാരും ഈ സംവിധാനം പ്രയോജനപ്പെടുത്തി എംബസിയില്‍ രജിസ്റ്റര്‍ ചെയ്യണമെന്ന് അദ്ദേഹം അഭ്യര്‍ഥിച്ചു. പ്രവാസി ഇന്ത്യക്കാരുടെ പൂര്‍ണവിവരങ്ങള്‍ ശേഖരിക്കുക എന്നതാണ് ഇതിന്റെ ലക്ഷ്യം.
Tuesday, August 16, 2011
Wednesday, July 13, 2011
Thursday, June 30, 2011
HMC - Qatar Job chance - recruitment in Cochin
Assalamu Alaikum
Dear,
Please find the below attachment.
Dear,
Please find the below attachment.
Try to contact the needy people in Kerala...
Please circulate in your contacts....
It might help some one...
Please circulate in your contacts....
It might help some one...
Wednesday, June 29, 2011
education
| K P Sukumaran Anjarakandy | 7:46am Jun 28 |
അമേരിക്കയിലെ കുട്ടികള്‍ ഭാഗ്യാവാന്മാരാണ്,അവര്ക്ക് മാതൃഭാഷയില്‍ സ്കൂളില്‍ പഠിക്കാം. നമ്മുടെ കുട്ടികള്‍ക്ക് അതിനുള്ള ഭാഗ്യം ഇല്ല. ഇവിടെ കുട്ടികള്‍ ഒന്നാം ക്ലാസില്‍ ചേരണമെങ്കില്‍ അതിന് മുന്‍പ് മൂന്ന് കൊല്ലം ബാലപീഡനം സഹിക്കണം. പ്രി-എല്‍ കെ.ജി.,എല്‍ .കെ.ജി.,യു.കെ.ജി. എന്നിങ്ങനെ. അരാണിതൊക്കെ കണ്ടുപിടിച്ചത് ആവോ .....
>>
ശരിയാണ്. നമ്മുടെ കുട്ടികള്‍ ആ കാര്യത്തില്‍ നിര്ഭാഗ്യവാന്മാരാന്. അതിന്നു കാരണം നാം അന്വേഷിക്കുമ്പോള്‍ നമുക്കറിയാന്‍ സാധിക്കുന്നത്, ഇംഗ്ലീഷ് കാര് അവരുടെ ഭാഷ ലോകം മുഴുവന്‍ പ്രചരിപ്പിച്ചു എന്നതാണ്. അവര്‍ ലോകത്തെ ഭൂരിപക്ഷം രാജ്യങ്ങളെയും തങ്ങളുടെ കോളനികള്‍ ആക്കി. അവിടങ്ങളിലെ ഔദ്യോഗിക ഭാഷയായി ഇംഗ്ലീഷ് ഉപയോഗിച്ച്. അന്ന് ഇംഗ്ലീഷ് കമ്പനികളുടെ ഭരണത്തില്‍ ആയിരുന്ന കോളനികളിലെ നാട്ടുകാര്‍ ഉദ്യോഗത്തിന് വേണ്ടി ഇംഗ്ലീഷ് പഠിച്ചു. ഭരണാധികാരികളോട് സംവാദിക്കാനും മറ്റുമായി അവര്ക്ക് ഇംഗ്ലീഷ് പഠിക്കേണ്ടി വന്നു. ഇന്നും ഇംഗ്ലീഷ് മീഡിയം സ്കൂളുകളില്‍ നാം കുട്ടികളെ പറഞ്ഞയക്കുന്നതും തദ്ദേശ ഭാഷ കൊണ്ട് ത്രിപതരാകാതാത്തതും ലോകത്തെ ഏറ്റവും കൂടുതല്‍ ഉപയോഗിക്കപ്പെടുന്ന ഭാഷയായി ഇംഗ്ലീഷ് വളര്‍ന്നത്‌ കൊണ്ടും ലോകത്ത് എവിടെപ്പോയാലും നമ്മുടെ കുട്ടികള്‍ക്ക് ജോലി ലഭിക്കാന്‍ ഭാഷ ഒരു പ്രശ്നമാകരുത് എന്ന ഉദ്ദേശത്തിലും ആണ്.
കേരളീയര്‍ക്ക് ആവശ്യമായ ജോലി കേരളത്തില്‍ ലഭിക്കുന്ന ഒരു അവസ്ഥ വന്നാല്‍ ഇതിനു അന്ത്യമുണ്ടായേക്കാം. എന്നാല്‍ അത്തരം ഒരു അവസ്ഥ സാധ്യമാണോ?
എന്നാല്‍ കൂടുതല്‍ ഭാഷകള്‍ കൈകാര്യം ചെയ്യാനുള്ള കഴിവ് ലഭിക്കുന്നത് തീര്‍ച്ചയായും നല്ല കാര്യം തന്നെയാണ്. ഭാവി ജീവിതത്തില്‍ ഉപകാരപ്രദവും ആണ്.
എന്നാല്‍ നമ്മുടെ വിദ്യാഭ്യാസ സമ്പ്രദായം കുറെ പീഡനങ്ങള്‍ നടത്തുന്നു എന്നതില്‍ തര്‍ക്കമില്ല. അതിനെക്കുറിച്ച് നാം കാര്യമായി ഡിസ്കഷന്‍ നടത്തേണ്ടതുണ്ട്.
അതായതു; നമ്മുടെ കുട്ടികള്‍ ജീവിതത്തിന്റെ വലിയൊരു ഭാഗം സ്കൂളുകളില്‍ ചിലവഴിക്കുന്നു. ഒരു പാട് വിഷയങ്ങള്‍ തല പുകച്ച് പഠിക്കുന്നു. പതിനഞ്ചു മുതല്‍ മേലോട്ടുള്ള വര്‍ഷങ്ങള്‍ പഠനം തന്നെ. എന്നിട്ട് അതില്‍ എത്രത്തോളം നമുക്ക് അല്ലെങ്കില്‍ ഈ കുട്ടികള്ക് ജീവിതത്തില്‍ ഉപയോഗപ്പെടുന്നുണ്ട് എന്നത് നാം ചിന്തിക്കേണ്ട കാര്യമല്ലേ?
ഒരു എം എ ബിരുദ ധാരിയെ ഉദാഹരണത്ത്തിനെടുക്കുക. അയാള്‍ പതിനേഴോ അതിലേറെയോ വര്‍ഷമാണ്‌ പഠനത്തിനു വേണ്ടി നീക്കി വെച്ചത്. എന്തെല്ലാം കാര്യങ്ങളാണ് പരീക്ഷയില്‍ ജയിക്കാന്‍ വേണ്ടി അയാള്‍ പഠിച്ചു കൂട്ടിയത്. എത്രയോ പണമാണ് അതിനു വേണ്ടി അയാളുടെ പിതാവ് അയാള്‍ക്ക്‌ വേണ്ടി ചിലവഴിച്ചത്. ഇതെല്ലാം കഴിഞ്ഞാല്‍ ഈ ബിരുദാനന്തര ബിരുദ ധാരികള്‍ ക്കൊക്കെ ജോലി കിട്ടുമോ? ഒരു വെക്കന്സിക്ക് ഇന്റര്‍വ്യൂ വിനു വരുന്നത് ആയിരം പേര്. അധികൃതര്‍ ചോദിക്കുന്നത് ജോലി ചെയ്ത എക്സ്പീരിയന്‍സ്. ഇത്രയും പഠിച്ചത് കൊണ്ട് എന്ത് കാര്യം? നമ്മുടെ ശരാശരി എം എ ക്കാരുടെ ശമ്പളം എടുത്താല്‍ ഒരു കൂലിപ്പണിക്കാരന്‍ ഇന്ന് മാസം വാങ്ങുന്ന കൂലി അതിനെക്കാള്‍ കൂടുതല്‍ ആണെന്ന് കാണാം!
ഏതു ബിരുദ മേടുത്താലും ഇതാണ് അവസ്ഥ. (ചില സ്ഥാപനങ്ങള്‍ ജോബ്‌ ഒരിയന്റ്റ് ആയി പഠിപ്പിക്കുന്നു എന്നത് വിസ്മരിക്കുന്നില്ല ). നമ്മുടെ പല യുവാക്കളും ബിരുധനന്തര ബിരുദം എടുത്ത ശേഷം ഒരു ജോലി ലഭിക്കാന്‍ വേണ്ടി ഒരു ബേസിക് കമ്പ്യൂട്ടര്‍ കോഴ്സ് നോ മറ്റോ പോകുന്നു. എന്നിട്ട് വല്ല ടാറ്റ എന്ട്രി ഓപ്പറേറ്റര്‍ ആയോ മറ്റോ ജോലി നോക്കുന്നു. എന്നാല്‍ ഒരു ടാറ്റ എന്ട്രി ഓപ്പറേറ്റര്‍ ആകാന്‍ ഈ ബേസിക് കോഴ്സ് മാത്രമേ വേണ്ടു എന്നതാണ് സത്യം. ജോലി കൊടുക്കുന്നവരും ജോലി അന്വേഷിക്കുന്നവരും ഇത് ശ്രദ്ദിക്കുന്നില്ല.
ഒരു സയന്‍സ് ബിരുദത്തിനു പഠിക്കുന്ന ആള്‍ അല്ലെങ്കില്‍ ഒരു കമ്പ്യൂട്ടര്‍ സയന്‍സ് ബിരുദത്തിനു പഠിക്കുന്ന ആള്‍ എത്രയോ സിദ്ദന്തങ്ങളും തിയറങ്ങളും പഠിക്കുന്നു. കൂടുതലും കാലഹരനപ്പെട്ടതും ഉപയോഗശൂന്യവുമായ സിദ്ദന്തങ്ങള്‍. പരീക്ഷ പാസ്സാവാന്‍ വേണ്ടി മാത്രമുള്ള കഷ്ടപ്പാട്. അതിനു ശേഷം ഇതിലേതെങ്കിലും തിയറം ജീവിതത്തില്‍ ഉപയോഗപ്പെടുത്തുന്നവര്‍ എത്ര ശതമാനം ഉണ്ട്. എത്ര തിയറം കൊണ്ട് ഉപയോഗമുണ്ട്? ബാക്കിയുള്ളതൊക്കെ പഠിക്കാന്‍ വേണ്ടി എത്രയോ യുവാക്കളുടെ ജീവിതത്തിലെ സമയം വെസ്റ്റു ആണ്. എന്നാല്‍ ഇതൊക്കെ പഠിക്കുന്ന സമയം ഏതൊരു സബ്ജെക്റ്റ് ആണോ പഠിക്കുന്നത്, ആ വിഷയത്തില്‍ എക്സല്‍ ആവാന്‍ (എക്സ്പെര്‍ട്ട് ) ആവാന്‍ വേണ്ട ട്രെയിനിംഗ് കൊടുക്കുകയും അതിനുള്ള സമയം ഉപയോഗപ്പയൂത്തുകയും ചെയ്‌താല്‍ എത്രയോ മനുഷ്യരുടെ ജീവിതത്തിലെ എത്രയോ സമയവും അദ്വാനവും പണവും വെസ്റ്റ്‌ ആകാതെ നോക്കാം.
സര്‍വകലാ ശാലകളില്‍ സിലബുസ് തീരുമാനിക്കുന്നവര്‍ ഓരോ വിഷയത്തിനും മറ്റു ഉനിവേര്സിട്ടികലെക്കള്‍ ടഫ്ഫ് ആക്കാന്‍ മാത്രം നോക്കുന്നു. അതിനു മറ്റേതെങ്കിലും സിലബസ് കോപ്പി ചെയ്തു കുറെ ക്കൂടി വിഷയങ്ങള്‍ തന്റെ വക കൂട്ടിച്ചേര്‍ക്കുന്നു. വെറുതെ യുവാക്കളുടെ മസ്തിഷ്കം ദുരുപയോഗം ചെയ്യാന്‍. ഈ പഠനമൊക്കെ കഴിഞ്ഞിറങ്ങുന്ന ആളുകളില്‍ പ്രത്യേകിച്ച് ഇന്ത്യയിലെ യൂനിവേര്സിട്ടികളില്‍ നിന്ന് പഠിച്ചിറങ്ങുന്ന ആളുകളില്‍ ഒരു പ്രൊഫഷണല്‍ പ്രോഗ്രാം ഉണ്ടാക്കാന്‍ കഴിവുള്ളവര്‍ വളരെ നേരിയ ഒരു ശതമാനമേ ഉളളൂ എന്നത് ഒരു സത്യമാണ്. മറ്റുള്ളവര്‍ക്കൊന്നും സ്വന്തമായി ഒരു സിസ്റെം ഡെവലപ്പ് ചെയ്യാന്‍ കഴിവില്ല. അവരൊക്കെ മറ്റാരുടെയെങ്കിലും കീഴില്‍ അവര്‍ നിര്‍ദ്ദേശിക്കുന്ന ജോലി മാത്രം ചെയ്യാന്‍ മാത്രം കഴിവുള്ളവരാണ്. ഒരു പാട് പഠിച്ചു . പക്ഷെ എന്തെങ്കിലും ചെയ്യണമെങ്കില്‍ ഏതെങ്കിലും കമ്പനിയില്‍ ജോലി കിട്ടി, അവിടെ നിന്ന് കിട്ടുന്ന എക്സ്പീരിയന്‍സ് (അവിടുന്നാണ് യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ പഠിക്കുന്നത് ) അതു ഒരു കൊള്ളാം ആയാലും മതി. അതിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിലാണ് ഒരാള്‍ ജോലി ചെയ്യുന്നത്.
എങ്കില്‍ ഒരു ബേസിക് വിദ്യാഭ്യാസവും ഈ കമ്പനിയില്‍ നിന്നുള്ള ഒരു കൊല്ലത്തെ ട്രെയിനിംഗ് കൊണ്ട് ലഭിക്കുന്ന അറിവുമാണ് യഥാര്‍ത്തത്തില്‍ നമ്മുടെ യുവാക്കള്‍ക്ക് ആവശ്യം. അതു ലഭിക്കാത്ത കാലത്തോളം ബിരുധനന്തര ബിരുദങ്ങളും അതിനു മുടക്കുന്ന സമയവും പണവും വേസ്റ്റു തന്നെ. ഇതിനാരോക്കെയാണ് ഉത്തരവാദികള്‍. നാം എല്ലാവരും!
Monday, June 20, 2011
Letters of the Prophet
The Prophet’s Plans to spread the Message of Islam beyond ArabiaLate in the six year A.H., on his return from Hudaibiyah, the Prophet [pbuh] decided to send messages to the kings beyond Arabia calling them to Islam. In order to authenticate the credentials of his envoys, a silver seal was made in which were graven the words: "Muhammad the Messenger of Allâh" in the following formation: [Sahih Al-Bukhari 2/872,873]
Envoys were chosen on the basis of their experience and knowledge, and sent on their errands in Muharram in the year 7 A.H., a few days before heading for Khaibar. [Rahmat-al-lil'alameen 1/171]
1. A Deputation to Abyssinia (Ethiopia)
Negus, king of Abyssinia (Ethiopia), his name was Ashama bin Al-Abjar, received the Prophet’s message, despatched by Amr bin Omaiyah Ad-Damari, which At-Tabari referred to, either late in the sixth year or early in the seventh year A.H. Deep scrutiny into the letter shows that it was not the one sent after Al-Hudaibiyah event. Wording of the letter rather indicates that it was sent to that king when Ja‘far and his companions emigrated to Abyssinia (Ethiopia) during the Makkan period. One of its sentences read "I have despatched my cousin, Ja‘far with a group of Muslims, to you. Do be generous towards them and give up haughtiness."
Al-Baihaqi, on the authority of Ibn Ishaq, gave the following narration of the Prophet’s letter sent to Negus:
"This letter is sent from Muhammad, the Prophet to Negus Al-Ashama, the king of Abyssinia (Ethiopia).
Peace be upon him who follows true guidance and believes in Allâh and His Messenger. I bear witness that there is no god but Allâh Alone with no associate, He has taken neither a wife nor a son, and that Muhammad is His slave and Messenger. I call you unto the fold of Islam; if you embrace Islam, you will find safety,
"Say (O Muhammad [pbuh]): ‘O people of the Scripture (Jews and Christians), come to a word that is just between us and you, that we worship none but Allâh, and that we associate no partners with Him, and that none of us shall take others as lords besides Allâh.’ Then, if they turn away, say: ‘Bear witness that we are Muslims.’ " [Al-Qur'an 3:64]
Should you reject this invitation, then you will be held responsible for all the evils of the Christians of your people."
Dr. Hameedullah (Paris), a reliable verifier, has adduced a version of the above letter disclosed only a short time ago and identical to Ibn Al-Qaiyim’s narration. Dr. Hameedullah exerted painstaking effort and used all means of modern technology to verify the text of the letter, which reads as follows:
"In the Name of Allâh, the Most Beneficent, the Most Merciful.
2. Letter to the Vicegerent of Egypt, called Muqawqas
The Prophet [pbuh] wrote to Juraij bin Matta[Rahmat-al-lil'alameen 1/178; Dr. Hamidullah said that his name was Binyamin], called Muqawqas, vicegerent of Egypt and Alexandria saying:
"In the Name of Allâh, the Most Beneficent, the Most Merciful.
3. A Letter to Chosroes, Emperor of Persia
4. The Envoy to Caesar, King of Rome
Al-Bukhari gave a long narration of the contents of the letter sent by the Prophet [pbuh] to Hercules, king of the Byzantines:
"In the Name of Allâh, the Most Beneficent, the Most Merciful.
5. A Letter to Mundhir bin Sawa, Governor of Bahrain
The Prophet [pbuh] despatched ‘Al-‘Ala’ bin Al-Hadrami to the governor of Bahrain, carrying a letter inviting him to embrace Islam. In reply, Al-Mundhir bin Sawa wrote the following letter:
"Allâh’s Messenger [pbuh]! I received your injunctions. Prior to this, I read your letter, which you wrote to the people of Bahrain extending to them an invitation to Islam. Islam appealed to some of them and they entered the fold of Islam, while others did not find it appealing. In my country, there live Magians and Jews, and therefore you may inform me of the treatment to be extended to them."
The Prophet [pbuh] wrote the following letter in reply to his:
6. A Letter to Haudha bin ‘Ali, Governor of Yamama
"In the Name of Allâh, the Most Beneficent, the Most Merciful.
7. A Letter to Harith bin Abi Shamir Al-Ghassani, King of Damascus
"In the Name of Allâh, the Most Beneficent, the Most Merciful.
From Muhammad, Messenger of Allâh to Al-Harith bin Abi Shamir.
Peace be upon him who follows true guidance, believes in it and regards it as true. I invite you to believe in Allâh Alone with no associate, thenceafter your kingdom will remain yours."
Shuja‘ bin Wahab had the honour of taking the letter to Harith, who upon hearing the letter read in his audience, was madly infuriated and uttered: "Who dares to disposs me of my country, I’ll fight him (the Prophet)," and arrogantly rejected the Prophet’s invitation to the fold of Islam.[Za'd Al-Ma'ad 3/62; Muhadarat Tareekh Al-Umam Al-Islamiyah 1/146]
8. A Letter to the King of ‘Oman, Jaifer, and his Brother ‘Abd Al-Jalandi
"In the Name of Allâh, the Most Beneficent, the Most Merciful.
From Muhammad bin ‘Abdullah to Jaifer and ‘Abd Al-Jalandi.
Peace be upon him who follows true guidance; thereafter I invite both of you to the Call of Islam. Embrace Islam. Allâh has sent me as a Prophet to all His creatures in order that I may instil fear of Allâh in the hearts of His disobedient creatures so that there may be left no excuse for those who deny Allâh. If you two accept Islam, you will remain in command of your country; but if you refuse my Call, you’ve got to remember that all your possessions are perishable. My horsemen will appropriate your land, and my Prophethood will assume preponderance over your kingship."
‘Amr bin Al-’As, who was chosen to carry the letter, narrated the following story that happened before he was admitted into the audience of Jaifer.
"When I arrived in ‘Oman I contacted ‘Abd, who was known to be more mild-tempered than his brother:
‘Amr: I am the messenger of Allâh’s Prophet coming to see both, you and your brother.
‘Abd: You have to see my brother and read to him the letter you are carrying. He is my senior in both age and kingship. Incidentally, what is the purport of your mission?
‘Amr: The Prophet calls upon you to believe in Allâh Alone with no associate, discard any other deities and testify to the slavehood and Messengership of Muhammad.
‘Abd: O ‘Amr! You come from a noble family, but first of all, tell me what was your father’s attitude concerning this Faith? You know, we used to follow his steps.
‘Amr: Death overtook him before believing in Muhammad’s mission; I wish now he had embraced Islam and been truthful to it before his death. I myself had adopted the same attitude until Allâh guided me towards Islam.
‘Abd: When did you embrace Islam?
‘Amr: When I was at Negus’s court. By the way, the latter did also enter into the fold of Islam.
‘Abd: What was his people’s reaction?
‘Amr: They approved of him and followed his steps.
‘Abd: The bishops and monks?
‘Amr: They did the same.
‘Abd: Beware ‘Amr of lying for this soon betrays man.
‘Amr: I never tell lies; moreover, our religion never allows it.
‘Abd: Has Hercules been informed of the Islamization of Negus?
‘Amr: Yes, of course.
‘Abd: How did you happen to know that?
‘Amr: Negus used to pay land tax to Hercules, but when the former embraced Islam, he swore he would discontinue that tax. When this news reached Hercules, his courtiers urged him to take action against Negus but he refused and added that he himself would do the same if he were not sparing of his kingship.
‘Abd: What does your Prophet exhort you to do?
‘Amr: He exhorts us to obey Allâh, the All-Mighty, the All-Glorious, be pious and maintain good ties with family kin; he forbids disobedience, aggression, adultery, wine, idolatry and devotion to the cross.
‘Abd: Fair words and fair beliefs are those you are calling for. I wish my brother would follow me to believe in Muhammad [pbuh] and profess his religion, but my brother is too sparing of his kingship to become a subordinate.
‘Amr: Should your brother surrender himself to Islam, the Prophet would give him authority over his people and take alms tax from the wealthy people to be given to the needy.
‘Abd: That is fair behaviour. But what is this alms tax you have mentioned?
‘Amr: It is a Divine injunction that alms tax be taken from the well-to-do people who have surplus wealth and be distributed to the poor.
‘Abd: I doubt if this can work among our people.
Envoys were chosen on the basis of their experience and knowledge, and sent on their errands in Muharram in the year 7 A.H., a few days before heading for Khaibar. [Rahmat-al-lil'alameen 1/171]
1. A Deputation to Abyssinia (Ethiopia)
Negus, king of Abyssinia (Ethiopia), his name was Ashama bin Al-Abjar, received the Prophet’s message, despatched by Amr bin Omaiyah Ad-Damari, which At-Tabari referred to, either late in the sixth year or early in the seventh year A.H. Deep scrutiny into the letter shows that it was not the one sent after Al-Hudaibiyah event. Wording of the letter rather indicates that it was sent to that king when Ja‘far and his companions emigrated to Abyssinia (Ethiopia) during the Makkan period. One of its sentences read "I have despatched my cousin, Ja‘far with a group of Muslims, to you. Do be generous towards them and give up haughtiness."
Al-Baihaqi, on the authority of Ibn Ishaq, gave the following narration of the Prophet’s letter sent to Negus:
"This letter is sent from Muhammad, the Prophet to Negus Al-Ashama, the king of Abyssinia (Ethiopia).
Peace be upon him who follows true guidance and believes in Allâh and His Messenger. I bear witness that there is no god but Allâh Alone with no associate, He has taken neither a wife nor a son, and that Muhammad is His slave and Messenger. I call you unto the fold of Islam; if you embrace Islam, you will find safety,
"Say (O Muhammad [pbuh]): ‘O people of the Scripture (Jews and Christians), come to a word that is just between us and you, that we worship none but Allâh, and that we associate no partners with Him, and that none of us shall take others as lords besides Allâh.’ Then, if they turn away, say: ‘Bear witness that we are Muslims.’ " [Al-Qur'an 3:64]
Should you reject this invitation, then you will be held responsible for all the evils of the Christians of your people."
Dr. Hameedullah (Paris), a reliable verifier, has adduced a version of the above letter disclosed only a short time ago and identical to Ibn Al-Qaiyim’s narration. Dr. Hameedullah exerted painstaking effort and used all means of modern technology to verify the text of the letter, which reads as follows:
"In the Name of Allâh, the Most Beneficent, the Most Merciful.
2. Letter to the Vicegerent of Egypt, called Muqawqas
The Prophet [pbuh] wrote to Juraij bin Matta[Rahmat-al-lil'alameen 1/178; Dr. Hamidullah said that his name was Binyamin], called Muqawqas, vicegerent of Egypt and Alexandria saying:
"In the Name of Allâh, the Most Beneficent, the Most Merciful.
3. A Letter to Chosroes, Emperor of Persia
4. The Envoy to Caesar, King of Rome
Al-Bukhari gave a long narration of the contents of the letter sent by the Prophet [pbuh] to Hercules, king of the Byzantines:
"In the Name of Allâh, the Most Beneficent, the Most Merciful.
5. A Letter to Mundhir bin Sawa, Governor of Bahrain
The Prophet [pbuh] despatched ‘Al-‘Ala’ bin Al-Hadrami to the governor of Bahrain, carrying a letter inviting him to embrace Islam. In reply, Al-Mundhir bin Sawa wrote the following letter:
"Allâh’s Messenger [pbuh]! I received your injunctions. Prior to this, I read your letter, which you wrote to the people of Bahrain extending to them an invitation to Islam. Islam appealed to some of them and they entered the fold of Islam, while others did not find it appealing. In my country, there live Magians and Jews, and therefore you may inform me of the treatment to be extended to them."
The Prophet [pbuh] wrote the following letter in reply to his:
6. A Letter to Haudha bin ‘Ali, Governor of Yamama
"In the Name of Allâh, the Most Beneficent, the Most Merciful.
7. A Letter to Harith bin Abi Shamir Al-Ghassani, King of Damascus
"In the Name of Allâh, the Most Beneficent, the Most Merciful.
From Muhammad, Messenger of Allâh to Al-Harith bin Abi Shamir.
Peace be upon him who follows true guidance, believes in it and regards it as true. I invite you to believe in Allâh Alone with no associate, thenceafter your kingdom will remain yours."
Shuja‘ bin Wahab had the honour of taking the letter to Harith, who upon hearing the letter read in his audience, was madly infuriated and uttered: "Who dares to disposs me of my country, I’ll fight him (the Prophet)," and arrogantly rejected the Prophet’s invitation to the fold of Islam.[Za'd Al-Ma'ad 3/62; Muhadarat Tareekh Al-Umam Al-Islamiyah 1/146]
8. A Letter to the King of ‘Oman, Jaifer, and his Brother ‘Abd Al-Jalandi
"In the Name of Allâh, the Most Beneficent, the Most Merciful.
From Muhammad bin ‘Abdullah to Jaifer and ‘Abd Al-Jalandi.
Peace be upon him who follows true guidance; thereafter I invite both of you to the Call of Islam. Embrace Islam. Allâh has sent me as a Prophet to all His creatures in order that I may instil fear of Allâh in the hearts of His disobedient creatures so that there may be left no excuse for those who deny Allâh. If you two accept Islam, you will remain in command of your country; but if you refuse my Call, you’ve got to remember that all your possessions are perishable. My horsemen will appropriate your land, and my Prophethood will assume preponderance over your kingship."
‘Amr bin Al-’As, who was chosen to carry the letter, narrated the following story that happened before he was admitted into the audience of Jaifer.
"When I arrived in ‘Oman I contacted ‘Abd, who was known to be more mild-tempered than his brother:
‘Amr: I am the messenger of Allâh’s Prophet coming to see both, you and your brother.
‘Abd: You have to see my brother and read to him the letter you are carrying. He is my senior in both age and kingship. Incidentally, what is the purport of your mission?
‘Amr: The Prophet calls upon you to believe in Allâh Alone with no associate, discard any other deities and testify to the slavehood and Messengership of Muhammad.
‘Abd: O ‘Amr! You come from a noble family, but first of all, tell me what was your father’s attitude concerning this Faith? You know, we used to follow his steps.
‘Amr: Death overtook him before believing in Muhammad’s mission; I wish now he had embraced Islam and been truthful to it before his death. I myself had adopted the same attitude until Allâh guided me towards Islam.
‘Abd: When did you embrace Islam?
‘Amr: When I was at Negus’s court. By the way, the latter did also enter into the fold of Islam.
‘Abd: What was his people’s reaction?
‘Amr: They approved of him and followed his steps.
‘Abd: The bishops and monks?
‘Amr: They did the same.
‘Abd: Beware ‘Amr of lying for this soon betrays man.
‘Amr: I never tell lies; moreover, our religion never allows it.
‘Abd: Has Hercules been informed of the Islamization of Negus?
‘Amr: Yes, of course.
‘Abd: How did you happen to know that?
‘Amr: Negus used to pay land tax to Hercules, but when the former embraced Islam, he swore he would discontinue that tax. When this news reached Hercules, his courtiers urged him to take action against Negus but he refused and added that he himself would do the same if he were not sparing of his kingship.
‘Abd: What does your Prophet exhort you to do?
‘Amr: He exhorts us to obey Allâh, the All-Mighty, the All-Glorious, be pious and maintain good ties with family kin; he forbids disobedience, aggression, adultery, wine, idolatry and devotion to the cross.
‘Abd: Fair words and fair beliefs are those you are calling for. I wish my brother would follow me to believe in Muhammad [pbuh] and profess his religion, but my brother is too sparing of his kingship to become a subordinate.
‘Amr: Should your brother surrender himself to Islam, the Prophet would give him authority over his people and take alms tax from the wealthy people to be given to the needy.
‘Abd: That is fair behaviour. But what is this alms tax you have mentioned?
‘Amr: It is a Divine injunction that alms tax be taken from the well-to-do people who have surplus wealth and be distributed to the poor.
‘Abd: I doubt if this can work among our people.
From Muhammad the Messenger of Allâh to Negus, king of Abyssinia (Ethiopia).
Peace be upon him who follows true guidance. Salutations, I entertain Allâh’s praise, there is no god but He, the Sovereign, the Holy, the Source of peace, the Giver of peace, the Guardian of faith, the Preserver of safety. I bear witness that Jesus, the son of Mary, is the spirit of Allâh and His Word which He cast into Mary, the virgin, the good, the pure, so that she conceived Jesus. Allâh created him from His spirit and His breathing as He created Adam by His Hand. I call you to Allâh Alone with no associate and to His obedience and to follow me and to believe in that which came to me, for I am the Messenger of Allâh. I invite you and your men to Allâh, the Glorious, the All-Mighty. I hereby bear witness that I have communicated my message and advice. I invite you to listen and accept my advice. Peace be upon him who follows true guidance."[Za'd Al-Ma'ad 3/60]
The text of this letter is doubtlessly authentic, but to maintain that it was written after Al-Hudaibiyah event is still a question lacking in definite evidence.
When ‘Amr bin Omaiyah Ad-Damari communicated the Apostolic letter to Negus, the latter took the parchment and placed it on his eye, descended to the floor, confessed his faith in Islam and wrote the following reply to the Prophet [pbuh]:
"In the Name of Allâh, the Most Beneficent, the Most Merciful.
From Negus Ashama to Muhammad, the Messenger of Allâh. Peace be upon you, O Messenger of Allâh! and mercy and blessing from Allâh beside Whom there is no god. I have received your letter in which you have mentioned about Jesus and by the Lord of heaven and earth, Jesus is not more than what you say. We fully acknowledge that with which you have been sent to us and we have entertained your cousin and his companions. I bear witness that you are the Messenger of Allâh, true and confirming (those who have gone before you), I pledge to you through your cousin and surrender myself through him to the Lord of the worlds."[Za'd Al-Ma'ad 3/61]
The Prophet [pbuh] had asked Negus to send Ja‘far and his companions, the emigrants to Abyssinia (Ethiopia), back home. They came back to see the Prophet [pbuh] in Khaibar. Negus later died in Rajab 9 A.H. shortly after Tabuk Ghazwa. The Prophet [pbuh] announced his death and observed prayer in absentia for him. Another king succeeded Negus to the throne and another letter was sent to him by the Prophet [pbuh] but whether or not he embraced Islam is still a question not answered yet. [Sahih Muslim 2/99]
From Muhammad slave of Allâh and His Messenger to Muqawqas, vicegerent of Egypt.
Peace be upon him who follows true guidance. Thereafter, I invite you to accept Islam. Therefore, if you want security, accept Islam. If you accept Islam, Allâh, the Sublime, shall reward you doubly. But if you refuse to do so, you will bear the burden of the transgression of all the Copts.
"Say (O Muhammad ([pbuh]: ‘O people of the Scripture (Jews and Christians), come to a word that is just between us and you, that we worship none but Allâh, and that we associate no partners with Him, and that none of us shall take others as lords besides Allâh.’ Then, if they turn away, say: ‘Bear witness that we are Muslims.’ " [Al-Qur'an 3:64]Hatib bin Abi Balta‘a, who was chosen to communicate the message, requested an audience with Muqawqas before imparting the contents of the letter. He addressed Egypt’s vicegerent saying: "There used to be someone before you who had arrogated the status of the Supreme Lord, so Allâh punished him and made an example of him in the Hereafter, and in this life; therefore, take warning and never set a bad example to others." Muqawqas answered: "We are in no position to relinquish our religion except for a better one." Hatib resumed: "We invite you to embrace Islam, which will suffice you all what you may lose. Our Prophet has called people to profess this Faith, Quraish and the Jews stood against him as bitter enemies, whereas Christians stood closest to his Call. Upon my life, Moses’s news about Christ is identical to the latter’s good tidings about the advent of Muhammad; likewise, this invitation of ours to you to embrace Islam is similar to your invitation to the people of Torah to accept the New Testament. Once a Prophet rises in a nation, he is eligible for positive response, hence you are subject to the same Divine Law. Bear in mind that we have not come to dissuade you from religion of Christ but rather bidding you to adhere to its tenets." Muqawqas meditated over the contents of the letter deeply and said: "I have come to the conviction that this Prophet bids nothing abominable; he is neither a straying magician nor a lying soothsayer. He bears the true manifest seeds of Prophethood, and so I will consider the affair deeply." He took the parchment and ordered that it be kept in an ivory casket. He called a scribe to write the following reply in Arabic:
"In the Name of Allâh, the Most Beneficent, the Most Merciful.
From Muqawqas to Muhammad bin ‘Abdullah.
Peace be upon you. I have read your letter and understood its contents, and what you are calling for. I already know that the coming of a Prophet is still due, but I used to believe he would be born in Syria. I am sending you as presents two maids, who come from noble Coptic families; clothing and a steed for riding on. Peace be upon you."
It is noteworthy that Muqawqas did not avail himself of this priceless opportunity and he did not embrace Islam. The presents were accepted; Maria, the first maid, stayed with the Prophet [pbuh], and gave birth to his son Ibrahîm; the other Sirin, was given to Hassan bin Thabit Al-Ansari.
"In the Name of Allâh, the Most Beneficent, the Most Merciful.
From Muhammad, the Messenger of Allâh to Chosroes, king of Persia.
Peace be upon him who follows true guidance, believes in Allâh and His Messenger and testifies that there is no god but Allâh Alone with no associate, and that Muhammad is His slave and Messenger. I invite you to accept the religion of Allâh. I am the Messenger of Allâh sent to all people in order that I may infuse fear of Allâh in every living person, and that the charge may be proved against those who reject the Truth. Accept Islam as your religion so that you may live in security, otherwise, you will be responsible for all the sins of the Magians."
‘Abdullah bin Hudhafa As-Sahmi was chosen to carry the letter. This envoy carried it to the king of Bahrain but we do not know as yet if the latter despatched to Chosroes by one of his men or chose ‘Abdullah himself.
The proud monarch was enraged by the style of the letter as the name of the Prophet [pbuh] had been put above his own name. He tore the letter into shreds and forthwith dictated a command to his viceroy in Yemen to send a couple of troopers to arrest the Prophet and bring him to his presence. The governor, Bazan by name, immediately sent two men to Madinah for the purpose. As soon as the men reached Madinah, the Prophet [pbuh] was informed by a Divine Revelation that Pervez, the emperor of Persia, had been murdered by his son. The Prophet [pbuh] disclosed to them the news and they were stunned. He added asking them to tell their new monarch that Islam would prevail everywhere and outstrip the sovereignty of Chosroes himself. They hurried back to Bazan and communicated to him what they heard. Meanwhile, Sherweh, the new monarch sent a letter to Bazan confirming the news and bidding him to stop any procedures as regards the Prophet till further notice. Bazan, together with the Persians in Yemen, went into the folds of Islam, and gladly signified his adhesion to the Prophet. [Fath Al-Bari 8/127,128]
From Muhammad, the slave of Allâh and His Messenger to Hercules, king of the Byzantines.
Blessed are those who follow true guidance. I invite you to embrace Islam so that you may live in security. If you come within the fold of Islam, Allâh will give you double reward, but in case you turn your back upon it, then the burden of the sins of all your people shall fall on your shoulders.
"Say (O Muhammad [pbuh]): ‘O people of the Scripture (Jews and Christians), come to a word that is just between us and you, that we worship none but Allâh, and that we associate no partners with Him, and that none of us shall take others as lords besides Allâh.’ Then, if they turn away, say: ‘Bear witness that we are Muslims.’ " [Al-Qur'an 3:64][Sahih Al-Bukhari 1/4,5]
The Muslim envoy, Dihyah bin Khalifah Al-Kalbi, was ordered to hand the letter over to king of Busra, who would in turn, send it to Caesar.
Incidentally, Abu Sufyan bin Harb, who by that time had not embraced Islam, was summoned to the court and Hercules asked him many questions about Muhammad [pbuh] and the religion which he preached. The testimony which this avowed enemy of the Prophet gave regarding the personal excellence of the Prophet’s character and the good that Islam was doing the human race, left Hercules wonder-struck.
Al-Bukhâri, on the authority of Ibn Abbas, narrated that Hercules sent for Abu Sufyan and his companions, who happened to be trading in Ash-Sham, Jerusalem. That was during the truce that had been concluded between the polytheists of Quraish and the Messenger of Allâh [pbuh]. Hercules, seated amongst his chiefs of staff, asked, "Who amongst you is the nearest relative to the man who claims to be a Prophet?" "I (Abu Sufyan) replied: ‘I am the nearest relative to him from amongst the group.’ So they made me sit in front of him and made my companions sit behind me. Then he called upon his translator and said (to him). ‘Tell them (i.e. Abu Sufyan’s companions) that I am going to ask him (i.e. Abu Sufyan) regarding that men who claims to be a Prophet. So if he tells a lie, they should contradict him (instantly)’. By Allâh had I not been afraid that my companions would consider me a liar, I would have told lies", Abu Sufyan later said.
Abu Sufyan’s testimony went as follows: "Muhammad descends from a noble family. No one of his family happened to assume kingship. His followers are those deemed weak with numbers ever growing. He neither tells lies nor betrays others, we fight him and he fights us but with alternate victory. He bids people to worship Allâh Alone with no associate, and abandon our fathers’ beliefs. He orders us to observe prayer, honesty, abstinence and maintain strong family ties." "Hercules, on hearing this testimony, turned to his translator bidding him to communicate to us his following impression which reveals full conviction in the truthfulness of Muhammad’s Prophethood: ‘I fully realize that Prophets come from noble families; he does not affect any previous example of Prophethood. Since none of his ancestors was a monarch, we cannot then allege that he is a man trying to reclaim his father’s monarchy. So long as he does not tell lies to people, he is for the more reason, immune to telling lies as regards Allâh. Concerning his followers being those deemed weak with numbers ever growing, it is something that goes in agreement with questions of Faith until this latter assumes its full dimensions geographically and demographically. I have understood that no instance of apostasy has as yet appeared among his followers, and this points to the bliss of Faith that finds its abode in the human heart. Betrayal, as I see, is alien to him because real Prophets hold betrayal in abhorrence. Bidding worship of Allâh with no associates, observance of prayer, honesty and abstinence and prohibition of paganism are traits bound to subject to him all my possessions. I have already known that a Prophet must arise but it has never occurred to me that he will be an Arab from among you. If I was sure I would be faithful to him, I might hope to meet him, and if I were with him, I would wash his feet.’ Hercules then requested that the Prophet’s letter be read. The observations of the emperor and finally the definite and clear-cut exposition of the Islamic message could not but create a tense atmosphere amongst the clergy present at the court. We were ordered to go out." Abu Sufyan said, "While coming out, I said to my companions, ‘The matter of Ibn Abi Kabshah (i.e. Muhammad [pbuh]) has become so prominent that even the king of Banu Al-Asfar (i.e. the Romans) is afraid of him.’ So I continued to believe that Allâh’s Messenger [pbuh] would be victorious, till Allâh made me embrace Islam." The king did not embrace Islam — for it was differently ordained. However, the Muslim envoy was returned to Madinah with the felicitations of the emperor.
On his way back to Madinah, Dihyah Al-Kalbi was intercepted by people from Judham tribe in Hasmi, who looted the presents sent to the Prophet [pbuh]. Zaid bin Haritha at the head of five hundred men was despatched to that spot, inflicted heavy losses on those people and captured 1000 camels, 5000 of their cattle and a hundred women and boys. The chief of Judham who had embraced Islam filed a complaint with the Prophet, who gave a positive response to the former’s protest, and ordered that all the spoils and captives be returned.
"In the Name of Allâh, the Most Beneficent, the Most Merciful.
From Muhammad, Messenger of Allâh to Mundhir bin Sawa.
Peace be on you! I praise Allâh with no associate, and I bear witness that Muhammad is His slave and Messenger.
Thereafter, I remind you of Allâh, the Mighty, the Glorious. Whoever accepts admonition, does it for his own good. Whoever follows my messengers and acts in accordance with their guidance, he, in fact, accepts my advice.
My messengers have highly praised your behaviour. You shall continue in your present office. Give the new Muslims full chance to preach their religion. I accept your recommendation regarding the people of Bahrain, and I pardon the offences of the offenders; therefore, you may also forgive them.
Of the people of Bahrain whoever wants to go on in their Jewish or Magian faith, should be made to pay Jizya (poll-tax)."[Za'd Al-Ma'ad 3/61,62]
From Muhammad, Messenger of Allâh to Haudha bin ‘Ali.
Peace be upon him who follows true guidance. Be informed that my religion shall prevail everywhere. You should accept Islam, and whatever under your command shall remain yours."
The envoy chosen was Sulait bin ‘Amr Al-‘Amiri, who after communicating his message, carried back the following reply to the Prophet [pbuh]:
"The Faith, to which you invite me, is very good. I am a famous orator and poet, the Arabs highly respect me and I am of account among them. If you include me in your government, I am prepared to follow you."
The governor then bestowed a reward on Sulait and presented him with clothes made of Hajr fabric. Of course, he put all those presents in the trust of the Prophet [pbuh].
The Prophet [pbuh] did not accept Haudha’s demand. He usually turned down such peremptory tone, and would say that the whole matter was in the Hand of Allâh, Who gave His land to whoever He desired. Gabriel later came with the Revelation that Haudha had died. The Prophet [pbuh], in the context of his comment on this news, said: "Yamama is bound to give rise to a liar who will arrogate Prophethood to himself but he will subsequently be killed." In reply to a question relating to the identity of the killer, the Prophet said "It is one of you, followers of Islam."[Za'd Al-Ma'ad 3/63]
‘Amr stayed for some days to be admitted into Jaifer’s court until he was finally granted this permit. "He asked me to hand him the letter to read it. After that he asked me how Quraish reacted and I answered that they had followed him, some out of their own freewill and others overpowered by military fighting. Now, people have chosen Islam in preference to other creeds, and have realized through their mental insight that they had been straying in darkness. None, except you, is now out of the domain of Islam, so I advise you to embrace Islam so that you can provide security to yourself and your country."
Here, he asked me to call on him the following day. The following day he showed some reluctance in receiving me but his brother, ‘Abd, interceded and I was given the chance to see him again but this time to address me in a threatening arrogant tone. However, after a private talk with his brother and reconsidering the whole situation, both brothers embraced Islam and proved to be true to Islam that had begun to make its way into this new area.
The context of this story reveals that this letter was sent at a much later date than the others, most likely after the conquest of Makkah.
Through these letters, the Prophet managed to communicate his Message to most monarchs at that time; some believed, while others remained obdurate and persisted in their disbelief. However, the idea of embracing Islam, and the advent of a new Prophet preoccupied all of them.
NEGUS AND PROPHET MUHAMMAD (pbuh)
NEGUS AND PROPHET MUHAMMAD (pbuh)
The Quraysh (of Mecca) intensified their persecutions against Prophet Muhammad (pbuh) and his followers. Even influential men who now followed the Prophet were not spared. They were boycotted and several of them were restrained in their own homes. Many of the Muslims with little or no influence were tortured publicly and repeatedly. Finding this continuing situation difficult to bear for his followers, the Prophet allowed some of them to emigrate to Abyssinia in 615 CE. Their total number was about eighty, not counting the small children. They did not all go at the same time. Their flight was secretly planned and carried out unobtrusively in small groups. The emigrants were well received in Abyssinia, and were allowed complete freedom of worship.
The leaders of Quraysh, however, were none the less determined that they should not be left in peace, to establish there, beyond their control, a dangerous community which might be increased tenfold if other converts joined them. So they speedily thought out a plan, and made ready a quantity of presents of a kind that the Abyssinians were known to value most. Leatherwork they prized above all, so a large number of fine skins were collected, enough to make a rich bribe for every one of the Negus's generals. There were also rich gifts for the Negus himself. Then they carefully chose two men, one of whom was 'Amr ibn al-'As, of the clan of Sahm. Quraysh told them exactly what to do: they were to approach each of the generals separately, give him his present, and say:
“Some foolish young men and women of our people have taken refuge in this kingdom. They have left their own religion, not for yours, but for one they have invented, one that is unknown to us and to yourselves. The nobles of their people have sent us to your king on their account, that he may send them home. So when we speak to him about them, counsel him to deliver them into our hands and have no words with them.”
The generals all agreed, and the two men of Quraysh took their presents to the Negus, asking that the emigrants should be given into their hands and explaining the reason as they had done to the generals, and finally adding: “The nobles of their people, who are their fathers, their uncles and their' kinsmen, beg thee to restore them unto them." The generals were present at the audience, and now with one voice they urged the Negus to comply with their request and give up the refugees, inasmuch as kinsmen are the best judges of the affairs of their kinsmen. But the Negus was displeased and said:
“Nay, by God, they shall not be betrayed - a people that have sought my protection and made my country their abode and chosen me above all others! Give them up I will not, until I have summoned them and questioned them concerning what these men say of them. If it be as they have said, then will I deliver them unto them, that they may restore them to their own people. But if not, then will I be their good protector so long as they seek my protection."
Then he sent for the companions of the Prophet, and at the same time assembled his bishops, who brought with them their sacred books and spread them open round about the throne. ‘Amr and his fellow envoy had hoped to prevent this meeting between the Negus and the refugees, and it was indeed in their interests to prevent it, even more so than they realized.
The Abyssinians were Christians, many of them devout; they had been baptized, they worshiped the One God, and they carried in their flesh the sacrament of Eucharist. As such they were sensitive to the difference between the sacred and the profane, and they were keenly conscious of the profanity of men like 'Amr. So much the more were they receptive - none more than the Negus himself - to the impression of holy earnestness and depth which was made on them by the company of believers who were now ushered into the throne room, and a murmur of wonderment arose from the bishops and others as they recognized that here were men and women more akin to themselves than to such of Quraysh as they had previously encountered. Moreover, most of them were young, and in many of them their piety demeanor was enhanced by a great natural beauty.
Not for all of them had the emigration been a necessity. ‘Uthman’s family had given up trying to make him (ra) recant, but the Prophet none the less allowed him to go and to take with him Ruqayyah (ra). Their presence was a source of strength to the community of exiles. Another couple very pleasing to look upon were Ja’far (ra) and his wife Asma' (ra). They were well protected by Abu Talib; but the refugees needed a spokesman and Ja'far was an eloquent speaker. He was also most winning in his person, and the Prophet said to him on one occasion: “Thou art like me in looks and character.” It was Ja'far he had chosen to preside over the community of exiles; and his qualities of attraction and intelligence were amply seconded by Musab of 'Abd ad-Dar (ra), a young man whom the Prophet was later to entrust with a mission of immense importance in virtue of his natural gifts.
When they were all assembled, the Negus spoke to them and said:
"What is this religion wherein ye have become separate from your people, though ye have not entered my religion nor that of any other of the folk that surround us?"
Ja'far answered him saying:
"O King, we were people steeped in ignorance, worshiping idols, eating unsacrificed carrion, committing abominations, and the strong would devour the weak. Thus we were, until Allah (The One True God) sent us a Messenger from out of our midst, one whose lineage we knew, and his veracity and his worthiness of trust and his integrity. He called us unto God, that we should testify to His Oneness and worship Him and renounce what we and our fathers had worshiped in the way of stones and idols; and he commanded us to speak truly, to fulfil our promises, to respect the ties of kinship and the rights of our neighbors, and to refrain from crimes and from bloodshed. So we worship God alone, setting naught beside Him, counting as forbidden what He hath forbidden and as licit what He hath allowed. For these reasons have our people turned against us, and have persecuted us to make us forsake our religion and revert from the worship of God to the worship of idols. That is why we have come to thy country, having chosen thee above all others; and we have been happy in thy protection, and it is our hope, O King, that here with thee we shall not suffer wrong."
The royal interpreters translated all that he had said. The Negus then asked if they had with them any Revelation that their Prophet had brought them from God and, when Ja'far answered that they had, he said: "Then recite it to me," whereupon Ja'far recited a passage from the Surah of Mary, which had been revealed shortly before their departure:
And make mention of Mary in the Book, when she withdrew from her people unto a place towards the east, and secluded herself from them; and We sent unto her Our Spirit, and it appeared unto her in the likeness of a perfect man. She said: I take refuge from thee in the Infinitely Good, if any piety thou hast. He said: I am none other than a messenger from thy Lord that I may bestow on thee a son most pure. She said: How can there be for me a son, when no man hath touched me, nor am I unchaste? He said: Even so shall it be; thy Lord saith: It is easy for Me. That We may make him a sign for mankind and a mercy from Us; and it is a thing ordained. (Qur'an 19:16-21)
The Negus wept, and his bishops wept also, when they heard him recite, and when it was translated they wept again, and the Negus said:
"This hath truly come from the same source as that which Jesus brought."
Then he turned to the two envoys of Quraysh and said:
“Ye may go, for by God I will not deliver them unto you; they shall not be betrayed."
But when they had withdrawn from the royal presence, 'Amr said to his companion: “Tomorrow I will tell him a thing that shall tear up this green growing prosperity of theirs by the roots. I will tell him that they aver that Jesus the son of Mary is a slave.” So the next morning he went to the Negus and said:
“O King, they utter an enormous lie about Jesus the son of Mary. Do but send to them, and ask them what they say of him."
So he sent them word to come to him again and to tell him what they said of Jesus, whereupon they were troubled, for nothing of this kind had ever yet befallen them. They consulted together as to what they should reply when the question was put to them, though they all knew that they had no choice but to say what God had said.
So when they entered the royal presence, and it was said to them: "What say ye of Jesus, the son of Mary?" Ja’far answered:
"We say of him what our Prophet brought unto us, that he is the slave of God and His Messenger and His Spirit and His Word which He cast unto Mary the blessed virgin."
The Negus took up a piece of wood and said:
“Jesus the son of Mary exceedeth not what thou hast said by the length of this stick."
And when the generals round him snorted, he added: "For all your snorting." Then he turned to Ja'far and his companions and said: "Go your ways, for ye are safe in my land. Not for mountains of gold would I harm a single man of you"; and with a movement of his hand towards the envoys of Quraysh, he said to his attendant: "Return unto these two men their gifts, for I have no use for them." So ‘Amr and the other man went back ignominiously to Mecca.
Meantime the news of what the Negus had said about Jesus spread among the people, and they were troubled and came out against him asking for an explanation, and accusing him of having left their religion. He thereupon sent to Ja'far and his companions and made ready boats for them and told them to embark and be ready to set sail if necessary. Then he took a parchment and wrote on it:
“He testifieth that there is no god but God and that Muhammad is His slave and His Messenger and that Jesus the son of Mary is His slave and His Messenger and His Spirit and His Word which He cast unto Mary."
Then he put it beneath his gown and went out to his people who were assembled to meet him. And he said them: "Abyssinians, have I not the best claim to be your king?" They said that he had. “Then what think ye of my life amongst you?" “It hath been the best of lives," they answered. "Then what is it that troubleth you?" he said. "Thou hast left our religion," they said, "and hast maintained that Jesus is a slave." “Then what say ye of Jesus?” he asked. “We say that he is the son of God," they answered. Then he put his hand on his breast, pointing to where the parchment was hidden and testified to his belief in “this”, which they took to refer to their words. So they were satisfied and went away, for they were happy under his rule, and only wished to be reassured; and the Negus sent word to Ja'far and his companions that they could disembark and go back to their dwellings' where they went on living as before, in comfort and security.
In 628 CE, a few months before Hudaybiyah, news had come from Abyssinia of the death of 'Ubayd Allah ibn Jahsh. His wife Umm Habibah (ra) was Abu Sufyan's daughter. When four months had elapsed after the death of her husband, the Prophet sent a message to the Negus, asking him to stand proxy for himself and to ratify a marriage between him and the widow, if she were willing. To her the Prophet sent no message directly; but she had a dream in which someone came to her and addressed her as "Mother of the Faithful", and she interpreted this as meaning that she would become the wife of the prophet. The next day she received the message from the Negus which confirmed her dream, whereupon she chose her kinsman Khalid ibn Sa'id to give her in marriage, and he and the Negus solemnized the pact between them in the presence of Ja’far and others of the brethren. Then the Negus held a wedding feast in his palace, and all the Muslims were invited.
The Prophet’s letter to Negus inviting him to proclaim Islam was sent at this time. The Prophet had also sent word to Ja'far that it would please him if he and his community would now come to live in Medina. Ja'far forthwith set about making preparations for the journey, and the Negus gave them two boats. It was decided that Umm Habibah should travel with them....
--------------------------------------------------
The Death of Najashi - The Grand Negus
CHAPTER 4. A man who informs the relatives of the deceased person (of his death) by himself. 638. عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ: أَنّ رَسُولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم نَعى النّجَاشِيّ في الْيَوْمِ الّذِي ماتَ فِيهِ, خَرَجَ إِلَى المُصَلّى, فَصَفّ بِهِمْ, وَكَبّرَ أَرْبَعًا. رواه البخاري: 1245
638. Narrated Abu Huraira رضى الله عنه : Allâh's Messenger صلى الله عليه وسلم informed (the people) about the death of AnNajâshi on the very day he died. He went towards the Musalla (praying place) and the people stood behind him in rows. He said four TakbIrs (i.e. offered the funeral prayer). (2:337O.B.)
638. Narrated Abu Huraira رضى الله عنه : Allâh's Messenger صلى الله عليه وسلم informed (the people) about the death of AnNajâshi on the very day he died. He went towards the Musalla (praying place) and the people stood behind him in rows. He said four TakbIrs (i.e. offered the funeral prayer). (2:337O.B.)
Chapter 4 – Chapter of the man who conveys the news of the death of the deceased to the family himself.
These are notes from Lesson 164 where Shaykh Riyadh ul Haq commented on Hadeeth 638. This chapter deals with the permissibility of announcing to people of the death of their loved one. In Arabic, the word na’ee is used to refer to informing people of their loved one’s death. The reason why Imam Bukhari (رحمة الله عليه) addresses this topic with the chapter heading is because the word na’ee has been used in a couple of hadeeth in terms of prohibition. In one hadeeth, Rasul (صلى الله عليه وسلم) refers to it as being a part of jahiliya. In another hadeeth, Hudaifah (رضى الله عنه) tells people not to inform others of his death because he heard the Prophet (صلى الله عليه وسلم) say it is impermissible. Due to these narrations, a few scholars of the very early generations said it was impermissible. Later, the majority said it was permissible. It should be noted that the Arabs would do na’ee in a very melodramatic fashion e.g. by hiring people to simulate wailing etc. It is this type of na’ee which is impermissible. Na’ee which is just informing loved ones of the deceased in a responsible manner is allowed. It should be done with the intention of informing people so that they will take part in the Jinazah salah and will pray for the forgiveness of the deceased.
Hadeeth 638 records the incident when the Prophet (صلى الله عليه وسلم) personally announced the death of An-Najashi. Najashi was the Abyssinian king at the time of Rasul (صلى الله عليه وسلم). Abyssinia is present-day Sudan , Ethiopia and Eritrea Abyssinia was a major empire at the time. Najashi was the generic title used to refer to the grand ruler of Aksoum (a major state of Abyssinia ). The rulers of all other states paid homage to Najashi, the Grand Negus (King of Kings). The Prophet (صلى الله عليه وسلم) told the sahabah to do hijrah from Makkah to Abyssinia as he told them that there is a just king ruling there. The Quraish also visited Najashi and had an audience with him trying to convince him that the Muslims should be expelled from his land. On the first day, they failed to convince him. So, on the second day they tried to provoke Najashi, and told him to ask the Muslims of their viewpoint on Isa (عليه السلام), as Christianity was the official religion and the Abyssinians believed in the trinity. The believers who were present, namely Jafar ibn Abu Talib (رضى الله عنه), recited verses of the Quran which state that Isa (عليه السلام) is not the son of God. These words had a huge impact on Najashi and he wept and affirmed that Isa (عليه السلام) is not the son of God.
The Prophet (صلى الله عليه وسلم) and the sahabah had held Najashi is high esteem because he was a person of the book but he had onot been invited to Islam till the 6th year of Hijrah when the Prophet (صلى الله عليه وسلم) sent him a letter inviting him to embrace Islam. He was on his throne when he received the letter, and upon receiving it he fell to his knees and kissed the letter and then placed it on his eyes. He then embraced Islam at the hands of Jafar ibn Abu Talib (رضى الله عنه). Najashi wrote back to Rasul (صلى الله عليه وسلم) saying that he had embraced at the hands of Jafar ibn Abu Talib (رضى الله عنه) but was unable to visit Rasul (صلى الله عليه وسلم) so he was sending his son and 80 prominent Abyssinians. A great tragedy occurred and most of this group drowned in the red sea. Najashi’s nephew and the messenger who delivered the letter survived and made it safely to Madinah. The nephew of Najashi remained in Madinah as one of the sahabah.
Different companions left Abyssinia at different times. Jafar ibn Abu Talib (رضى الله عنه) remained till the 7th year of Hijrah. It is most likely that Najashi passed away in the 8th year of Hijrah. Rasul (صلى الله عليه وسلم) was informed by Jibril (عليه السلام) and Rasul (صلى الله عليه وسلم) made an announcement in the Masjid. He told the sahabah that ‘your pious brother Najashi has passed away in a land other than yours’. The sahabah were instructed to go the the musallah (see book of Eid notes for definition of the musallah) where the Jinazah of Najashi was performed. Imam Ahmad ibn Hanbal narrates a hadeeth in his musnad in which it is mentioned that the sahabah said that they felt the body was in front of them. Allah removed all barriers between Rasul (صلى الله عليه وسلم) and Najashi.
Some points of note/questions from this hadeeth are:
- Rasul (صلى الله عليه وسلم) prayed Jinazah in the musallah and not the masjid. Is it permissible to perform the Jinazah salah in the masjid?
- Is Salat-al-Jinazah permissible when the body is absent?
- The sahabah stood in rows for the salah.
- How may takbirs in Jinazah salah? There are 4 according to the 4 schools of fiqh similar to this hadeeth.
The Hanafi and Maliki scholars say it is not permissible to pray Jinazah over someone whose body is not present. The Hanbai and Shafi scholars say it is permissible but there are conditions e.g. only within one month of the person passing away according to the Hanbali school of fiqh.
The Hanafi and Malike scholars say it is Makruh Tanzih (not close to haraam like Makruh Tahrim but better if avoided) to pray Salat-al-Jinazah in a masjid. The Shafi and Hanbali scholars say it is permissible.
With regards to point 2, Rasul (صلى الله عليه وسلم) only did this for Najashi and it was as if the body was before Rasul (صلى الله عليه وسلم) so this must be regarded as an exception. There is also one disputed narration about another sahabi, Muawiyah ibn Muawiyah (رضى الله عنه) - Rasul (صلى الله عليه وسلم) was in Tabuk when Muawiyah ibn Muawiyah (رضى الله عنه) passed away in Madinah. Jibril (عليه السلام) visited the Prophet (صلى الله عليه وسلم) and informed him of the death. The distance between Tabuk and Madinah is approximately 900 miles. Jibril (عليه السلام) asked Rasul (صلى الله عليه وسلم) whether he wished to pray Jinazah over Muawiyah ibn Muawiyah (رضى الله عنه). Rasul (صلى الله عليه وسلم) replied affirmatively. It is narrated that 70,000 angels participated in the Jinazah salah. Jibril (عليه السلام) beat the earth with his wings and levelled it so there was no barrier between Tabuk and Madinah. Jibril (عليه السلام) told Rasul (صلى الله عليه وسلم) that Muawiyah ibn Muawiyah (رضى الله عنه) had received this honour due to his great love of Surah Ahad. The majority of scholars do not accept da’eef (weak) narrations for determination of Islamic law but for encouragement, virtues etc, da’eef hadeeth are accepted.
May Allah preserve the Shaykh. I seek forgiveness for any errors I made have
----------------------------------------------------------
Muhammad (pbuh) and Negus - The King of Abyssinia
The Best Role Model
Prophet of Mercy Team
Throughout history, without a doubt, we find that the king’s role was vital in shaping the society, which he ruled over. Those kings whom history has not branded with any form of infamy, those that are fondly remembered, have been remembered by the isolation of certain qualities which they possessed; intellect, wealth and power. Such qualities served as a means for betterment for the people which they ruled over and earned them a place in history. Whilst discussing the life of the Prophet Muhammad (pbuh) it would only serve as prudent to make mention of his interaction with one of the greatest kings of his time, one whose piety served as a greater source of prosperity for his people than any kind of wealth, privilege or power; Ashama bin Al-Abjar otherwise known as Negus (نجاشي) – Ruler of Abyssinia.
It may come as a surprise to some that although there was mutual respect on behalf of both the Prophet r and Negus, neither of the two actually met, their interaction was formed by means of a third party or through written messages which the Prophet r dictated for one of his follower’s to write. In order for one to understand the interaction between Muhammad r and Negus t we must first understand the condition of the early Muslims, for it was in fact the condition of the early Muslim which lead to Negus being permanently remembered within the realm of Islamic history.
In the middle of the fifth year of Prophethood, the Muslims, the followers of Muhammad r sought ways in which to rid themselves of the painful torture meted out to them by their idolatrous persecutors. In this grim period Surat Az-Zumar (Chapter 39 — The Crowds) was revealed, it directed the Muslims towards the concept of migration outside of Makkah and away from the violence, which they suffered:
"Good is (the reward) for those who do good in this world, and Allah’s earth is spacious (so if! Only those who are patient shall receive their rewards in full without reckoning." [39:10].
Muhammad r permitted those of his followers that did migrate to seek asylum in Abyssinia, he knew it’s king, Negus, a Christian, was a just ruler, one that would do no wrong to those that lived in his kingdom. The Muslims sneaked out of Makkah in the darkness of the night and headed for the sea where two boats were to sail to Abyssinia. News of their intended departure reached the ears of the Makkah idol worshippers, orders were made to bring them back, such efforts, however, were unsuccessful.
Some time after this migration Negus received a message from the Prophet’s r, according to historians it was either late in the sixth year or early in the seventh year A.H. One of its sentences read: "I have dispatched my cousin, Ja‘far with a group of Muslims, to you. Do be generous towards them and give up haughtiness." Negus, being the fair-minded king that he was, answered the call for aid giving Ja’far and the Muslims that accompanied him, the security which they required.
This development, however, did not go unnoticed, the idol worshippers of Makkah detested the very prospect of a secure haven available for the Muslims, they sent two envoys from amongst themselves to demand their return. The envoys had taken with them valuable gifts and had won over some of his clergy, they claimed that those Muslim living in kingdom should be handed over to them because they had abandoned the religion of their forefathers, and their leader was preaching a religion different from their own and of that of the king.
Having given a chance for the envoys to explain their objections, the king summoned the Muslims to the court and ordered them to explain the teachings of their religion. Ja‘far, the cousin of the Prophet r stood up and addressed the king in the following words: “O king! we were plunged in the depth of ignorance and barbarism; we adored idols, we lived in unchastity, we ate the dead bodies, and we spoke abominations, we disregarded every feeling of humanity, and the duties of hospitality and neighbourhood were neglected; we knew no law but that of the strong, when Allah raised among us a man, of whose birth, truthfulness, honesty, and purity we were aware; and he called to the Oneness of Allah, and taught us not to associate anything with Him. He forbade us the worship of idols; and he enjoined us to speak the truth, to be faithful to our trusts, to be merciful and to regard the rights of the neighbours and kith and kin; he forbade us to speak evil of women, or to eat the substance of orphans; he ordered us to fly from the vices, and to abstain from evil; to offer prayers, to render alms, and to observe fast. We have believed in him, we have accepted his teachings and his injunctions to worship Allah, and not to associate anything with Him, and we have allowed what He has allowed, and prohibited what He has prohibited. For this reason, our people have risen against us, have persecuted us in order to make us forsake the worship of Allah and return to the worship of idols and other abominations. They have tortured and injured us, until finding no safety among them, we have come to your country, and hope you will protect us from oppression.”
As a Christian, the king was very much impressed by these words and asked the Muslims to recite something from their holy book, the Qur’an. As a response Ja‘far recited the opening verses of Surat Maryam (Chapter 19 — Mary), a chapter which relates the story of the birth of both John and Jesus Christ (peace be upon them both) as well as a remembrance of how Mary, out of her piety, was miraculously fed with food. Upon hearing the recital, the king, along with the bishops of his realm, were moved to tears, so much so that tears rolled down his cheeks, wetting his beard, he exclaimed: "It seems as if these words and those which were revealed to Jesus are the rays of the light which have radiated from the same source." Turning to the two envoys from Makkah, he said, "I am afraid, I cannot give you back these refugees. They are free to live and worship in my realm as they please."
On the very next day, the two envoys again went to the king again with the same goal as the day before, the expulsion of Muslims from Abyssinian lands, they aimed to spark enmity in the heart of the king by claiming that Muhammad r and his followers blasphemed against Jesus Christ u. Again the Muslims were summoned and asked were asked, this time over what they claimed of Jesus. Ja‘far, the very man who had spoken on behalf of the Muslims the day before, stood up again and replied: “we speak about Jesus as we have been taught by our Prophet (peace be upon him) , that is, he is the servant of Allah, His Messenger, His spirit and His Word breathed into Virgin Mary.” Upon hearing this reply, the king at once remarked, “even so do we believe. Blessed be you, and blessed be your master.” He then turned to the envoys, whose hopes had been agitated once more saying: “you may fret and fume as you like but Jesus is nothing more than what Ja‘far has said about him.” The gifts which the envoys had brought with them were returned and they were sent away. Thus, the Muslims lived in Abyssinia undisturbed for a number of years till they returned to Madinah.
The discourse which took place between Ja’far and Negus is but an example of the teachings which were revealed to the Prophet r: "Say (O Muhammad (peace be upon him)): ‘O people of the Scripture (Jews and Christians), come to a word that is just between us and you, that we worship none but Allah, and that we associate no partners with Him, and that none of us shall take others as lords besides Allah.’ Then, if they turn away, say: ‘Bear witness that we are Muslims.” [3:64]
Eventually, the Prophet r invited Negus to Islam through a messenger, ‘Amr bin Omaiyah Ad-Damari. As a response, Negus took the parchment and placed it on his eye, he descended to the floor, confessed his faith in Islam and wrote the following reply to the Prophet r:
“In the Name of Allah, the Most Beneficent, the Most Merciful.
From Negus Ashama to Muhammad, the Messenger of Allah. Peace be upon you, O Messenger of Allah! and mercy and blessing from Allah beside Whom there is no god. I have received your letter in which you have mentioned about Jesus and by the Lord of heaven and earth, Jesus is not more than what you say. We fully acknowledge that with which you have been sent to us and we have entertained your cousin and his companions. I bear witness that you are the Messenger of Allah, true and confirming (those who have gone before you), I pledge to you through your cousin and surrender myself through him to the Lord of the worlds.”
Negus later died in Rajab 9 A.H. The Prophet r announced his death and observed prayer in absentia for him. He died not being able to see the spread of Islam into other nations or even seeing it flourish within his own. The lessons one may be able to learn from his association with Prophet r are beneficial. One finds it quite touching that a sovereign of a country, an individual who has complete power over his subjects can be moved by the message of a single man, even without meeting him in person. It is said that it was not only Negus who was moved to tears by the words of the Qur’an, but also those bishops who were in his company. This, in itself, is worthy of contemplation. The fact that a learned king willingly humbles himself to a parchment in public, speaks volumes of not only the message but the messenger.
Prophet of Mercy Team
Throughout history, without a doubt, we find that the king’s role was vital in shaping the society, which he ruled over. Those kings whom history has not branded with any form of infamy, those that are fondly remembered, have been remembered by the isolation of certain qualities which they possessed; intellect, wealth and power. Such qualities served as a means for betterment for the people which they ruled over and earned them a place in history. Whilst discussing the life of the Prophet Muhammad (pbuh) it would only serve as prudent to make mention of his interaction with one of the greatest kings of his time, one whose piety served as a greater source of prosperity for his people than any kind of wealth, privilege or power; Ashama bin Al-Abjar otherwise known as Negus (نجاشي) – Ruler of Abyssinia.
It may come as a surprise to some that although there was mutual respect on behalf of both the Prophet r and Negus, neither of the two actually met, their interaction was formed by means of a third party or through written messages which the Prophet r dictated for one of his follower’s to write. In order for one to understand the interaction between Muhammad r and Negus t we must first understand the condition of the early Muslims, for it was in fact the condition of the early Muslim which lead to Negus being permanently remembered within the realm of Islamic history.
In the middle of the fifth year of Prophethood, the Muslims, the followers of Muhammad r sought ways in which to rid themselves of the painful torture meted out to them by their idolatrous persecutors. In this grim period Surat Az-Zumar (Chapter 39 — The Crowds) was revealed, it directed the Muslims towards the concept of migration outside of Makkah and away from the violence, which they suffered:
"Good is (the reward) for those who do good in this world, and Allah’s earth is spacious (so if! Only those who are patient shall receive their rewards in full without reckoning." [39:10].
Muhammad r permitted those of his followers that did migrate to seek asylum in Abyssinia, he knew it’s king, Negus, a Christian, was a just ruler, one that would do no wrong to those that lived in his kingdom. The Muslims sneaked out of Makkah in the darkness of the night and headed for the sea where two boats were to sail to Abyssinia. News of their intended departure reached the ears of the Makkah idol worshippers, orders were made to bring them back, such efforts, however, were unsuccessful.
Some time after this migration Negus received a message from the Prophet’s r, according to historians it was either late in the sixth year or early in the seventh year A.H. One of its sentences read: "I have dispatched my cousin, Ja‘far with a group of Muslims, to you. Do be generous towards them and give up haughtiness." Negus, being the fair-minded king that he was, answered the call for aid giving Ja’far and the Muslims that accompanied him, the security which they required.
This development, however, did not go unnoticed, the idol worshippers of Makkah detested the very prospect of a secure haven available for the Muslims, they sent two envoys from amongst themselves to demand their return. The envoys had taken with them valuable gifts and had won over some of his clergy, they claimed that those Muslim living in kingdom should be handed over to them because they had abandoned the religion of their forefathers, and their leader was preaching a religion different from their own and of that of the king.
Having given a chance for the envoys to explain their objections, the king summoned the Muslims to the court and ordered them to explain the teachings of their religion. Ja‘far, the cousin of the Prophet r stood up and addressed the king in the following words: “O king! we were plunged in the depth of ignorance and barbarism; we adored idols, we lived in unchastity, we ate the dead bodies, and we spoke abominations, we disregarded every feeling of humanity, and the duties of hospitality and neighbourhood were neglected; we knew no law but that of the strong, when Allah raised among us a man, of whose birth, truthfulness, honesty, and purity we were aware; and he called to the Oneness of Allah, and taught us not to associate anything with Him. He forbade us the worship of idols; and he enjoined us to speak the truth, to be faithful to our trusts, to be merciful and to regard the rights of the neighbours and kith and kin; he forbade us to speak evil of women, or to eat the substance of orphans; he ordered us to fly from the vices, and to abstain from evil; to offer prayers, to render alms, and to observe fast. We have believed in him, we have accepted his teachings and his injunctions to worship Allah, and not to associate anything with Him, and we have allowed what He has allowed, and prohibited what He has prohibited. For this reason, our people have risen against us, have persecuted us in order to make us forsake the worship of Allah and return to the worship of idols and other abominations. They have tortured and injured us, until finding no safety among them, we have come to your country, and hope you will protect us from oppression.”
As a Christian, the king was very much impressed by these words and asked the Muslims to recite something from their holy book, the Qur’an. As a response Ja‘far recited the opening verses of Surat Maryam (Chapter 19 — Mary), a chapter which relates the story of the birth of both John and Jesus Christ (peace be upon them both) as well as a remembrance of how Mary, out of her piety, was miraculously fed with food. Upon hearing the recital, the king, along with the bishops of his realm, were moved to tears, so much so that tears rolled down his cheeks, wetting his beard, he exclaimed: "It seems as if these words and those which were revealed to Jesus are the rays of the light which have radiated from the same source." Turning to the two envoys from Makkah, he said, "I am afraid, I cannot give you back these refugees. They are free to live and worship in my realm as they please."
On the very next day, the two envoys again went to the king again with the same goal as the day before, the expulsion of Muslims from Abyssinian lands, they aimed to spark enmity in the heart of the king by claiming that Muhammad r and his followers blasphemed against Jesus Christ u. Again the Muslims were summoned and asked were asked, this time over what they claimed of Jesus. Ja‘far, the very man who had spoken on behalf of the Muslims the day before, stood up again and replied: “we speak about Jesus as we have been taught by our Prophet (peace be upon him) , that is, he is the servant of Allah, His Messenger, His spirit and His Word breathed into Virgin Mary.” Upon hearing this reply, the king at once remarked, “even so do we believe. Blessed be you, and blessed be your master.” He then turned to the envoys, whose hopes had been agitated once more saying: “you may fret and fume as you like but Jesus is nothing more than what Ja‘far has said about him.” The gifts which the envoys had brought with them were returned and they were sent away. Thus, the Muslims lived in Abyssinia undisturbed for a number of years till they returned to Madinah.
The discourse which took place between Ja’far and Negus is but an example of the teachings which were revealed to the Prophet r: "Say (O Muhammad (peace be upon him)): ‘O people of the Scripture (Jews and Christians), come to a word that is just between us and you, that we worship none but Allah, and that we associate no partners with Him, and that none of us shall take others as lords besides Allah.’ Then, if they turn away, say: ‘Bear witness that we are Muslims.” [3:64]
Eventually, the Prophet r invited Negus to Islam through a messenger, ‘Amr bin Omaiyah Ad-Damari. As a response, Negus took the parchment and placed it on his eye, he descended to the floor, confessed his faith in Islam and wrote the following reply to the Prophet r:
“In the Name of Allah, the Most Beneficent, the Most Merciful.
From Negus Ashama to Muhammad, the Messenger of Allah. Peace be upon you, O Messenger of Allah! and mercy and blessing from Allah beside Whom there is no god. I have received your letter in which you have mentioned about Jesus and by the Lord of heaven and earth, Jesus is not more than what you say. We fully acknowledge that with which you have been sent to us and we have entertained your cousin and his companions. I bear witness that you are the Messenger of Allah, true and confirming (those who have gone before you), I pledge to you through your cousin and surrender myself through him to the Lord of the worlds.”
Negus later died in Rajab 9 A.H. The Prophet r announced his death and observed prayer in absentia for him. He died not being able to see the spread of Islam into other nations or even seeing it flourish within his own. The lessons one may be able to learn from his association with Prophet r are beneficial. One finds it quite touching that a sovereign of a country, an individual who has complete power over his subjects can be moved by the message of a single man, even without meeting him in person. It is said that it was not only Negus who was moved to tears by the words of the Qur’an, but also those bishops who were in his company. This, in itself, is worthy of contemplation. The fact that a learned king willingly humbles himself to a parchment in public, speaks volumes of not only the message but the messenger.
Thursday, June 16, 2011
Wednesday, May 25, 2011
QMIC program - 26/05/2011
|
Tuesday, May 24, 2011
അറേബ്യയും കേരളവും
അറേബ്യയും കേരളവും
-from shabab weekly
ഒമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടുവരെയുള്ള കേരളചരിത്രം വ്യക്തമല്ലെങ്കിലും പ്രവാചക കാലത്തു തന്നെ ഇസ്‌ലാമിന്‌ കേരളത്തില്‍ അനുയായികളുണ്ടാകാനുള്ള സാഹചര്യമുണ്ടായിരുന്നു. അറബികളുമായി ഈടുറ്റ ബന്ധമുള്ള ഒരു സമൂഹത്തിന്റെ സാന്നിധ്യം അതാണ്‌ തെളിയിക്കുന്നത്‌. 847ലെ സിറിയന്‍ ക്രിസ്‌ത്യന്‍ ചേപ്പേടില്‍ കാണുന്ന സാക്ഷിപ്പട്ടികയിലെ കൂഫി ലിപിയും ഇബ്‌റാഹീം മകന്‍ മൈമൂന്‍ മാനിമൂന്‍ മഹ്‌മൂദ്‌, ആലി മകന്‍ സുല്‍ഹ്‌ തുടങ്ങിയ പേരുകളും ഇതിനുദാഹരണമാണ്‌.
പെരുമാളുടെ മക്കായാത്രക്ക്‌ ശേഷമാണ്‌ കേരളത്തില്‍ ഇസ്‌ലാമിനു വേരോട്ടമുണ്ടായതെന്നാണ്‌ പൊതുവിലുള്ള അനുമാനം. എന്നാല്‍, പെരുമാള്‍ പുറപ്പെടുമ്പോള്‍ ഖാദിയെ നിയമിക്കാനും മക്കത്തേക്ക്‌ കപ്പലോടിക്കാനും മാമാങ്കവേല പാലിപ്പാനുമുള്ള അവകാശം കുന്നലക്കോന്‌ നല്‌കിയതായി ദി സമോറിയന്‍സ്‌ ഓഫ്‌ കാലിക്കറ്റ്‌ അടക്കമുള്ള ചരിത്രഗ്രന്ഥങ്ങളില്‍ കാണാം. പെരുമാളുടെ മതംമാറ്റത്തിന്‌ മുമ്പു തന്നെ ഇവിടെ `മുഹമ്മദീയ'രുണ്ടായിരുന്നു എന്നാണല്ലോ അതിന്നര്‍ഥം.
അറേബ്യയും കേരളവുമായി പുലര്‍ത്തിയ ചരിത്രാതീത ബന്ധത്തിന്റെ ഫലമായി, മുഹമ്മദ്‌ നബിയുടെ കാലത്തു തന്നെ ഇസ്‌ലാമിന്‌ കേരളത്തില്‍ വേരോട്ടമുണ്ടായിരുന്നു എന്ന് കരുതുന്നതാണ്‌ ന്യായം. അറബികള്‍ക്കിവിടെ കോളനികളുണ്ടായിരുന്നതിനാല്‍ പുതിയ മതത്തിന്‌ പാകമുള്ള മണ്ണ്‌ ലഭിക്കുകയും ചെയ്തു. ഇന്ത്യന്‍ കച്ചവടസംഘങ്ങള്‍ ദാബയിലും ഉക്കാളിലും ആഴ്‌ചച്ചന്തകളില്‍ പങ്കെടുക്കാനുള്ള സാധ്യതയുമുണ്ട്‌. ദാബയിലെ ചന്തയില്‍ മുഹമ്മദ്‌ നബി(സ) പങ്കെടുത്തിട്ടുള്ളതായി ഇബ്‌നുഹന്‍ബല്‍ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്‌. ബല്‍ഹാരിസ്‌ ഗോത്രക്കാരെക്കുറിച്ച്‌ `ഇന്ത്യക്കാരെപ്പോലെയുള്ളവര്‍' എന്ന് നബി വിശേഷിപ്പിച്ചത്‌ ദാബയില്‍ വെച്ച്‌ ഇന്ത്യക്കാരെ കണ്ടതിനാലാകാം. ഇന്ത്യയിലേക്കൊരു യാത്ര പ്രവാചകന്‍ വാഗ്‌ദാനം ചെയ്‌തിരുന്നതായി അബൂഹുറയ്‌റയെ ഉദ്ധരിച്ച്‌ ഇബ്‌നുഹന്‍ബല്‍ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്‌.
അറേബ്യയും കേരളവുമായി പുലര്‍ത്തിയ ചരിത്രാതീത ബന്ധത്തിന്റെ ഫലമായി, മുഹമ്മദ്‌ നബിയുടെ കാലത്തു തന്നെ ഇസ്‌ലാമിന്‌ കേരളത്തില്‍ വേരോട്ടമുണ്ടായിരുന്നു എന്ന് കരുതുന്നതാണ്‌ ന്യായം. അറബികള്‍ക്കിവിടെ കോളനികളുണ്ടായിരുന്നതിനാല്‍ പുതിയ മതത്തിന്‌ പാകമുള്ള മണ്ണ്‌ ലഭിക്കുകയും ചെയ്തു. ഇന്ത്യന്‍ കച്ചവടസംഘങ്ങള്‍ ദാബയിലും ഉക്കാളിലും ആഴ്‌ചച്ചന്തകളില്‍ പങ്കെടുക്കാനുള്ള സാധ്യതയുമുണ്ട്‌. ദാബയിലെ ചന്തയില്‍ മുഹമ്മദ്‌ നബി(സ) പങ്കെടുത്തിട്ടുള്ളതായി ഇബ്‌നുഹന്‍ബല്‍ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്‌. ബല്‍ഹാരിസ്‌ ഗോത്രക്കാരെക്കുറിച്ച്‌ `ഇന്ത്യക്കാരെപ്പോലെയുള്ളവര്‍' എന്ന് നബി വിശേഷിപ്പിച്ചത്‌ ദാബയില്‍ വെച്ച്‌ ഇന്ത്യക്കാരെ കണ്ടതിനാലാകാം. ഇന്ത്യയിലേക്കൊരു യാത്ര പ്രവാചകന്‍ വാഗ്‌ദാനം ചെയ്‌തിരുന്നതായി അബൂഹുറയ്‌റയെ ഉദ്ധരിച്ച്‌ ഇബ്‌നുഹന്‍ബല്‍ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്‌.
`കിഫ്‌ലില്‍ നിന്നുള്ള ഒരാള്‍' (ദുല്‍കിഫ്‌ല്‌) എന്ന് ഒരു പ്രവാചകനെപ്പറ്റി വിശുദ്ധ ഖുര്‍ആനില്‍ പരാമര്‍ശമുണ്ട്‌. അറബിയില്‍ `പ' അക്ഷരം ഇല്ലാത്തതിനാല്‍ `കിഫ്‌ല്‌' എന്നാല്‍ കപില്‍/കപില വസ്‌തു എന്നാകാമെന്നും ആ പ്രവാചകന്‍ ഗൗതമ ബുദ്ധനാകാമെന്നും അഭിപ്രായപ്പെടുന്ന ചരിത്രകാരന്മാരുമുണ്ട്‌. മുഹമ്മദ്‌ ഹമീദുല്ലാ ഈ അഭിപ്രായക്കാരനാണ്‌. (മുഹമ്മദുര്‍റസൂലുല്ലാഹ്‌ 107)
വിശുദ്ധ ഖുര്‍ആന്‍ 95-ാം അധ്യായത്തിലെ അത്തിമരം, ഒലീവ്‌ മരം, സീനായ്‌ മല, അനുഗൃഹീത പട്ടണം എന്നീ പരാമര്‍ശങ്ങളില്‍ ഒലിവ്‌ മരം ഈസാനബിയുമായും സീനായ്‌ മൂസാനബിയുമായും അനുഗൃഹീത പട്ടണം മുഹമ്മദ്‌ നബിയുമായും അത്തിമരം ശ്രീബുദ്ധനുമായും ബന്ധപ്പെട്ടതാകാമെന്ന്‌ മുഹമ്മദ്‌ ഹമീദുല്ലാ അഭിപ്രായപ്പെടുന്നു. കാടന്‍ അത്തിമരമാണ്‌ ബോധിവൃക്ഷം. ഗോസ്‌പല്‍ ഓഫ്‌ ബുദ്ധയില്‍, തന്റെ സുവിശേഷം പൂര്‍ത്തിയാക്കാന്‍ ഒരു മൈത്രേയ അവതരിക്കുമെന്ന്‌ ബുദ്ധന്‍ പറയുന്നുണ്ട്‌. അതില്‍ സൂചിപ്പിച്ച പരിശുദ്ധനും വിജ്ഞനുമായ ബുദ്ധന്‍ മുഹമ്മദ്‌ നബിയാകാമെന്നും അദ്ദേഹം അനുമാനിക്കുന്നു.വിശുദ്ധ ഖുര്‍ആന്‍ 95-ാം അധ്യായത്തിലെ അത്തിമരം, ഒലീവ്‌ മരം, സീനായ്‌ മല, അനുഗൃഹീത പട്ടണം എന്നീ പരാമര്‍ശങ്ങളില്‍ ഒലിവ്‌ മരം ഈസാനബിയുമായും സീനായ്‌ മൂസാനബിയുമായും അനുഗൃഹീത പട്ടണം മുഹമ്മദ്‌ നബിയുമായും അത്തിമരം ശ്രീബുദ്ധനുമായും ബന്ധപ്പെട്ടതാകാമെന്ന്‌ മുഹമ്മദ്‌ ഹമീദുല്ലാ അഭിപ്രായപ്പെടുന്നു. കാടന്‍ അത്തിമരമാണ്‌ ബോധിവൃക്ഷം. ഗോസ്‌പല്‍ ഓഫ്‌ ബുദ്ധയില്‍, തന്റെ സുവിശേഷം പൂര്‍ത്തിയാക്കാന്‍ ഒരു മൈത്രേയ അവതരിക്കുമെന്ന്‌ ബുദ്ധന്‍ പറയുന്നുണ്ട്‌. അതില്‍ സൂചിപ്പിച്ച പരിശുദ്ധനും വിജ്ഞനുമായ ബുദ്ധന്‍ മുഹമ്മദ്‌ നബിയാകാമെന്നും അദ്ദേഹം അനുമാനിക്കുന്നു.
കേരളത്തിലെ ഉല്‌പന്നങ്ങള്‍ അറബികള്‍ക്ക്‌ സുപരിചിതമായിരുന്നു. നബിയുടെ തിരുസന്നിധിയില്‍ കഅ്‌ബുബ്‌നു സുഹൈര്‍ ആലപിച്ച കവിത വിശ്വപ്രസിദ്ധമാണ്‌. മുഹന്നദുന്‍ മിന്‍ സുയൂഫില്ലാഹി മസ്‌ലുലു എന്നൊരു വരി അതിലുണ്ട്‌. ശില്‌പചാതുരിയോടെ കടഞ്ഞെടുത്ത, ഉറയില്‍ നിന്നൂരിയ ഇന്ത്യന്‍ വാളിനോട്‌ ഉപമിക്കുകയാണിവിടെ. ചൂടുമണല്‍ക്കാറ്റിനെ തടുത്തിരുന്ന സമൂം മലയെ അറബികള്‍ `ഹിന്ദ്‌' എന്നാണ്‌ വിളിച്ചിരുന്നത്‌. മുസൈലിമയുമായുണ്ടായ യുദ്ധത്തില്‍ ഖാലിദുബ്‌നുല്‍ വലീദ്‌, മജാഅ എന്ന യോദ്ധാവുമായി നടത്തിയ സംഭാഷണത്തില്‍ `ശത്രുപാളയത്തില്‍ പടയായി, നമുക്കാശ്വസിക്കാം' എന്നു ഖാലിദ്‌ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ `പടയല്ല, ഇന്ത്യന്‍ വാള്‍ കറപിടിക്കാതിരിക്കാന്‍ നിരത്തിവെച്ചിരിക്കുകയാണ്‌' എന്ന് മജാഅ പറയുന്നുണ്ട്‌. ബഹ്‌റൈന്‍, ഒമാന്‍ പ്രദേശങ്ങളില്‍ കുടിയേറ്റക്കാരില്‍ ഭൂരിഭാഗവും ജാട്ടുകളായിരുന്നു. പ്രവാചക പത്‌നി ആഇശയെ ഒരു ഇന്ത്യന്‍ വൈദ്യന്‍ ചികിത്സിച്ചതായും പറയപ്പെടുന്നു. ഖുറൈശി പ്രമുഖന്‍ അബൂസുഫ്‌യാന്റെ പത്‌നിയുടെയും നബിയുടെ ആദ്യപത്‌നി ഖദീജയുടെ മുന്‍ വിവാഹത്തിലുണ്ടായ പുത്രിയുടെയും പേര് `ഹിന്ദ്‌' എന്നാണ്‌. ജാഹിലി കവി ഇംറുഉല്‍ ഖൈസ്‌, ചിതറിക്കിടക്കുന്ന മാന്‍ കാഷ്‌ഠത്തെ ഉണങ്ങിയ കുരുമുളകിനോട്‌ ഉപമിക്കുന്നു.
ഇസ്‌ലാമിലേക്ക്‌ ക്ഷണിച്ചുകൊണ്ട്‌ മുഹമ്മദ്‌ നബി(സ) ധാരാളം രാജാക്കന്മാര്‍ക്ക്‌ കത്തുകളയച്ചിരുന്നു. ആ പട്ടികയില്‍ കേരളത്തിലെ രാജാവും ഉള്‍പ്പെട്ടിരിക്കാം. നബിവചനങ്ങളുടെ സമാഹാരമായ മുസ്‌തദ്‌റകില്‍ (4:35) ഹാകിം, കേരളത്തിലെ രാജാവ്‌ ഇഞ്ചി നിറച്ച ഒരു ഭരണി നബിക്ക്‌ സമ്മാനിച്ചതായി പറയുന്നുണ്ട്‌. തിരുമേനി അത്‌ അനുചരന്മാര്‍ക്ക്‌ വിതരണം ചെയ്തു. `ഒരു കഷ്‌ണം എനിക്കും കിട്ടി' എന്ന് അബൂസയ്യിദ്‌ എന്ന സ്വഹാബി പറഞ്ഞതായി അതില്‍ രേഖപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു.
പെരുമാള്‍ മതം മാറിയോ?
നൂറ്റാണ്ടുകളായി കേരള ചരിത്രത്തില്‍ നിറഞ്ഞുനില്‌ക്കുന്ന വിഷയമാണിത്‌. അനുകൂലവും പ്രതികൂലവുമായ വിശകലനങ്ങളോടെ പെരുമാളുടെ ഇസ്ലാം സ്വീകരണം ചരിത്രത്തിലുണ്ട്‌. `കേരളോല്‌പത്തി'യുടെ വിവിധ മൊഴിഭേദങ്ങളില്‍ ഒരേ വിധത്തിലാണ്‌ പെരുമാളുടെ മതംമാറ്റക്കഥ വിശദീകരിച്ചിട്ടുള്ളത്‌.
822ലാണ്‌ പെരുമാള്‍ മതം മാറിയതെന്നാണ്‌ ശൈഖ്‌ സൈനുദ്ദീന്‍ മഖ്‌ദൂം തുഹ്‌ഫതുല്‍ മുജാഹിദീനില്‍ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുള്ളത്‌. ഏഴാം നൂറ്റാണ്ടിലോ ഒമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടിലോ അല്ല, പന്ത്രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടിലായിരിക്കാം അതെന്നാണ്‌ ചരിത്രകാരന്‍ എം ജി എസ്‌ നാരായണന്‍ അഭിപ്രായപ്പെടുന്നത്‌. 1102നു ശേഷമാണ്‌ പെരുമാള്‍ രാജ്യം പകുത്തുനല്‌കിയതെന്ന്‌ ഇളംകുളം കുഞ്ഞന്‍പിള്ള അഭിപ്രായപ്പെടുന്നു. (ചേരസാമ്രാജ്യം ഒമ്പതും പത്തും നൂറ്റാണ്ടുകളില്‍ 74)
കോഴിക്കോട്ടെ ബ്രിട്ടീഷ്‌ കലക്‌ടര്‍ ഇന്നസ്‌ സൂചിപ്പിച്ചതു പോലെ മുഹമ്മദീയനായി മതംമാറിയ പെരുമാള്‍, വാഴ്‌ച ഒഴിഞ്ഞതോടെ അവസാനിച്ച ഒരു രാജവംശം കൊടുങ്ങല്ലൂരില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നുവെന്നും അത്‌ മിക്കവാറും ഒമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടിലാവാമെന്നുമാണ്‌ മറ്റൊരു അഭിപ്രായം. (താരാചന്ദ്‌: ഇന്‍ഫ്‌ളുവന്‍സ്‌ ഓഫ്‌ ഇസ്ലാം ഓണ്‍ ഇന്ത്യന്‍ കള്‍ച്ചര്‍, 140). പ്രവാചക തിരുമേനിയുടെ കാലത്തു തന്നെയാണ് പെരുമാള്‍ മതംമാറിയതെന്ന്‌ ശൂരനാട്‌ കുഞ്ഞന്‍പിള്ളയും രേഖപ്പെടുത്തുന്നു. (പ്രാചീന കേരളം 124)
പെരുമാക്കന്മാരുടെ വംശചരിത്രം ഇന്നും അജ്ഞാതമാണ്‌. ഇരുന്നൂറില്‍ പരം ശിലാലിഖിതങ്ങള്‍ പരിശോധിച്ച സുന്ദര്‍രാജും പ്രഫ. കില്‍ഹോണും ചേരമാന്‍ പെരുമാളുടെ കാലം തിരിച്ചറിയാനുതകുന്നതൊന്നും കണ്ടുകിട്ടിയില്ലെന്ന്‌ എപ്പിഗ്രാഫിയാ ഇന്‍ഡിക്കാ നാലാം വാള്യത്തില്‍ രേഖപ്പെടുത്തുന്നു.
കേരളത്തിലെ ഒരു രാജാവ്‌ ഇസ്‌ലാമിനോടുള്ള ആദരവ്‌ കാരണം മക്കത്തേക്ക്‌ പോയി എന്നതില്‍ ചരിത്രകാരന്മാര്‍ക്കെല്ലാം യോജിപ്പാണ്‌. അത്‌ സാമൂതിരിയാണെന്നും കോലത്തിരിയാണെന്നും അഭിപ്രായങ്ങളുണ്ട്‌. പെരുമാളുടെ മക്കായാത്രക്ക്‌ ശേഷമാണ്‌ മാലിക്‌ബ്‌നു ദീനാറിന്റെ നേതൃത്വത്തില്‍ 44 പേരടങ്ങിയ സംഘം ധര്‍മടത്ത്‌ കപ്പലിറങ്ങിയത്‌. അവരില്‍ ഇരുപത്‌ പേര് ഖുര്‍ആന്‍ മുഴുവന്‍ മനപ്പാഠമുള്ളവരായിരുന്നു. ധര്‍മടത്തെ ഭരണാധികാരി അറേബ്യന്‍ അതിഥികളെ സ്വാഗതംചെയ്‌തു. അവര്ക്ക് ആരാധനക്കും മതപ്രബോധനത്തിനുമുള്ള സൗകര്യങ്ങളൊരുക്കി കൊടുക്കുകയും ചെയ്തു. കേരളത്തിലെ രാജാക്കന്മാരുടെയും പൊതുജനങ്ങളുടെയും സ്വീകാര്യത ലഭിക്കാന്‍ മാലിക്‌ബ്‌നു ദീനാറിനും സംഘത്തിനും സാധിച്ചതിനാലാണ്‌ പില്‌ക്കാലത്ത്‌ അതിശക്തമായി കുതിച്ചുകയറാന്‍ ഇസ്‌ലാമിന്‌ ഇന്നാട്ടില്‍ സാധിച്ചതെന്ന്‌ സൈനുദ്ദീന്‍ മഖ്‌ദൂം തുഹ്‌ഫതുല്‍ മുജാഹിദീനില്‍ അഭിപ്രായപ്പെടുന്നുണ്ട്‌.
ഏകദൈവാരാധനയും നല്ല പെരുമാറ്റവും വിനയവും കേരളീയരെ ആകര്‍ഷിച്ചു. അവരുയര്‍ത്തിയ സമത്വവും സാഹോദര്യവും കേരളജനതയെ ഇസ്‌ലാമിലേക്കാകര്‍ഷിച്ചു. അസമത്വം കൊടികുത്തിയ മലയാളി സമൂഹത്തിന്‌ ഇസ്ലാം പുതിയൊരു ഭാവമായിത്തീര്‍ന്നു. മാലിക്‌ബ്‌നു ദിനാറിനോടൊപ്പം പെരുമാളുടെ മരുമകന്‍ കോഹിനൂര്‍ രാജകുമാരനും ചേര്‍ന്നിരുന്നുവെന്ന്‌ രിഹ്‌ലതുല്‍ മുലൂകില്‍ രേഖപ്പെടുത്തുന്നു. തിരുവിതാംകൂര്‍ റാണിയുടെ മകന്‍ കോഹിനൂര്‍ രാജകുമാരനാണ്‌ പെരുമാളുടെ കൂടെ മക്കയിലേക്ക്‌ പോയതെന്നും അതല്ല, ധര്‍മടത്തെ ശ്രീദേവിയുടെ മകന്‍ മഹാബലിയാണ്‌ പോയതെന്നും അഭിപ്രായമുണ്ട്‌. മഹാബലി പിന്നീട്‌ മുഹമ്മദലിയായ ശേഷം അറക്കല്‍ രാജവംശ സ്ഥാപകനായിത്തീര്‍ന്നുവെന്നും അനുമാനിക്കുന്നു. ചാലിയത്തുകാരായ ഹാജി മുസ്‌താമുദ്‌ക്കാദ്‌, ഹാജി നീലി നിഷാദ്‌, അഹ്‌മദ്‌ ഖാജാ, ഹാജി സ്വാദിബാദ്‌ ഹസന്‍ ഖാജാ എന്നിവരും മാലിക്‌ബനു ദീനാറിന്റെ സംഘത്തോടൊപ്പം ചേര്‍ന്നു. ധര്‍മടത്തു നിന്ന് അവര്‍ കൊടുങ്ങല്ലൂരിലേക്ക്‌ പോയി. അവിടത്തെ ഭരണാധികാരി മുസ്‌ലിംകള്‍ക്ക്‌ പ്രബോധനത്തിനുള്ള സഹായങ്ങള്‍ ചെയ്‌തുകൊടുത്തു.
മാലിക്‌ബ്‌നു ദീനാര്‍, ശാഫ്‌ബ്‌നു മാലിക്‌, ഹബീബ്‌ബ്‌നു മാലിക്‌, ഭാര്യ ഖുമരിയ്യ, ഇവരുടെ മക്കളും അനുഗാമികളും കപ്പലിറങ്ങിയത്‌ കൊടുങ്ങല്ലൂരിലാണെന്ന്‌ തുഹ്‌ഫതുല്‍ മുജാഹിദീന്‍ പറയുന്നു. പെരുമാള്‍ കൊടുത്തയച്ച കത്ത്‌ കൊടുങ്ങല്ലൂരിലെ ഭരണാധികാരിയെ എല്‌പിച്ചു. പെരുമാളുടെ കത്തുമായി വന്നത്‌ മര്‍വാന്‍ എന്ന പാര്‍സി വ്യാപാരിയാണെന്നും അഭിപ്രായമുണ്ട്‌. മാലിക്‌ബ്‌നു ദീനാര്‍ കൊടുങ്ങല്ലൂരില്‍ താമസമാക്കി. മറ്റു സ്ഥലങ്ങളില്‍ മതപ്രചാരണം നടത്താനും പള്ളികള്‍ നിര്‍മിക്കാനും മാലിക്‌ബ്‌നു ഹബീബിനെ ചുമലതപ്പെടുത്തി. ഹബീബ്‌നു മാലികും ഭാര്യ ഖുമരിയ്യയും കുറച്ചു മക്കളും തെക്കന്‍ ഭാഗത്തേക്ക്‌ പോയി. കൊല്ലം, കൊടുങ്ങല്ലൂര്‍, ചാലിയം, പന്തലായനി, ധര്‍മടം, ശ്രീകണ്‌ഠാപുരം, ഏഴിമല, കാസര്‍ഗോഡ്‌, മംഗലാപുരം എന്നിവിടിങ്ങളിലെ പള്ളികള്‍ ഇവര്‍ പണിതതാണെന്ന്‌ തുഹ്‌ഫതുല്‍ മുജാഹിദീനിലുണ്ട്‌. രിഹ്‌ലതുല്‍ മുലൂകില്‍ പള്ളികളെയും അവയുടെ ഖാദിമാരെയും രേഖപ്പെടുത്തിയതിങ്ങനെ: ചാലിയം: ജഅ്‌ഫറുബ്‌നു സുലൈമാന്‍, കൊല്ലം: അബ്‌ദുല്ലാഹിബ്‌നു ദീനാര്‍, ചോമ്പാല്‍: ജഅ്‌ഫറുബ്‌നു മാലിക്‌, മാഹി, പെരിങ്ങാടി, തലശ്ശേരി: ഹബീബ്‌നു മാലിക്‌, ധര്‍മടം: ഹസനുബ്‌നു മാലിക്‌, ഏഴിമല, പഴയങ്ങാടി: അബ്‌ദുല്ലാഹിബ്‌നു മാലിക്‌, കാസര്‍ഗോഡ്‌, ഉള്ളാള്‍: ജഅ്‌ഫറുബ്‌നു മാലിക്‌, മംഗലാപുരം: ഹമീദ്‌ബ്‌നു മാലിക്‌, താനൂര്‍, തിരൂര്‍, പരപ്പനങ്ങാടി: അലിയ്യുബ്‌നു ജലീല്‍, പൊന്നാനി, പുതുപൊന്നാനി; അബ്‌ദുല്‍മജീദുബ്‌നു മാലിക്‌, ചാവക്കാട്‌: സുബൈര്‍ബ്‌നു ഹാരിസ, കൊച്ചി, പള്ളുരുത്തി, ചിറ്റൂര്‍: അഹ്‌മദ്‌, ആലപ്പുഴ: മിസിയഖ്‌, കൊല്ലം: അസീം, തിരുവനന്തപുരം: ബുറായിസത്ത്‌, പൂവാര്‍ പട്ടണം: സുബൈര്‍, തേങ്ങാപ്പട്ടണം, കൊളച്ചല്‍: ഉബൈദ, കായല്‍പട്ടണം ആസ്വിം.
മംഗലാപുരം തൊട്ട്‌ കായല്‍പട്ടണം വരെയുള്ള പ്രദേശങ്ങളില്‍ മാലിക്‌ബ്‌നു ദീനാറിന്റെയും അനുയായികളുടെയും പ്രബോധന ഫലമായി ഇസ്ലാം വ്യാപിച്ചു. അവിടയൊക്കെ അറബികളായിരുന്നു ഖാദിമാര്‍. കച്ചവടത്തിനു വന്ന അറബികള്‍ തീരദേശങ്ങളില്‍ നേരത്തെയുണ്ടായിരുന്നതു കൊണ്ടാണ്‌ മതപ്രചാരകരായി വന്ന അറബികള്‍ക്ക്‌ ഇത്ര വ്യാപകമായ ജനപിന്തുണ ലഭിച്ചതെന്ന്‌ കരുതുന്നതില്‍ തെറ്റില്ല. അറബികളും പേര്‍ഷ്യക്കാരുമായ കച്ചവടക്കാര്‍ പടിഞ്ഞാറന്‍ തീരങ്ങളില്‍ നാട്ടുകാരായ സ്‌ത്രീകളെ വിവാഹം ചെയ്‌ത്‌ സ്ഥിരതാമസക്കാരായിരുന്നുവെന്ന്‌ ഡോ. താരാചന്ദ്‌ സമര്‍ഥിക്കുന്നുണ്ട്‌. അറബികളുടെ സാന്നിധ്യം നാട്ടുകാര്‍ക്കും നാടുവാഴികള്‍ക്കും മാടമ്പിമാര്‍ക്കും ഒരേവിധം ആവശ്യമായിരുന്നു. അറബികളുടെ ശിക്ഷണത്തില്‍ നാവികസേന സജ്ജമാക്കുന്നതിന്‌, ഓരോ മുക്കുവ കുടുംബത്തില്‍ നിന്നും ഒന്നോ രണ്ടോ പേര് മുസ്‌ലിമാകണമെന്ന്‌ സാമൂതിരി നിര്‍ദേശിച്ചിരുന്നതായി കള്‍ച്ചറല്‍ സിമ്പയോസിസ്‌ പോലുള്ള ഗവേഷണഗ്രന്ഥങ്ങളില്‍ എടുത്തുപറയുന്നു. ``പടിഞ്ഞാറന്‍ കൊര്‍ദോവ മുതല്‍ കിഴക്കന്‍ ഏഷ്യയിലെ മലാക്ക വരെയുള്ള മുസ്‌ലിംശക്തികളുടെ ശൃംഖലയിലെ സജീവ കണ്ണിയായിരുന്നു അക്കാലത്ത്‌ സാമൂതിരി.'' (കള്‍ച്ചറല്‍ സിമ്പയോസിസ്‌)
രാജകുടുംബത്തില്‍ നിന്നു പോലും ഇസ്‌ലാമിലേക്കുള്ള പരിവര്‍ത്തനത്തിന്‌ ഈ ബന്ധം കാരണമായി. കുളിക്കടവില്‍ ഒരു അറബിയെ ആദരിച്ചിരുത്തി, കുളിച്ചുകയറുന്ന ഏതു സ്‌ത്രീയെ സ്‌പര്‍ശിച്ചാലും അവളെ അറബിക്ക്‌ ദാനമായി കൊടുക്കാമെന്ന്‌ പരപ്പനങ്ങാടിയിലെ നാട്ടുരാജാവ്‌ വാഗ്‌ദാനം ചെയ്‌തതായി ഒരു കഥയുണ്ട്‌. അറബി സ്‌പര്‍ശിച്ചത്‌ കോവിലകവുമായി ബന്ധമുള്ള ഒരു സ്‌ത്രീയെ ആയിരുന്നു! അവരുടെ ദാമ്പത്യത്തില്‍ നിന്നുള്ളവരാണത്രെ പരപ്പനങ്ങാടിയിലെ നഹ കുടുംബത്തിലെ പൂര്‍വികര്‍. വെട്ടത്ത്‌ രാജാവിന്റെ കുലഗുരുവായിരുന്ന കല്‌പകഞ്ചേരി തമ്പ്രാക്കളുടെ വിജാതീയ വിവാഹത്തിലുണ്ടായ കൃഷ്‌ണനും ഗോവിന്ദനുമാണ്‌ കല്‌പകഞ്ചേരിയിലെ മുസ്‌ലിംമൂപ്പന്മാരുടെ പൂര്‍വികന്മാര്‍ എന്നാണ്‌ മറ്റൊരു കഥ.
കേരളീയര്‍ക്കിടയില്‍ ജാതിവ്യത്യാസവും അയിത്താചരണവും സജീവമായ കാലമായിരുന്നു അത്‌. മതംമാറിയവര്‍ക്ക്‌ അയിത്തമോ ഭ്രഷ്‌ടോ ഇല്ലാതെ ജീവിക്കാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം ഇസ്ലാം ഉയര്‍ത്തിക്കാണിച്ചു. മേല്‍ജാതിയില്‍ നിന്നും കീഴ്‌ജാതിയില്‍ നിന്നും പരിവര്‍ത്തനമുണ്ടായി. ``കോട്ടക്കലോമന കുഞ്ഞാലിക്ക്‌ തിയ്യരും നായരും ഒന്നുപോലെ'' എന്ന നാടന്‍ പാട്ട്‌, ഇസ്‌ലാമിന്റെ സമത്വാദര്‍ശത്തിന്റെ വിളംബരമായിരുന്നു. മലബാറിലെ ഡപ്യൂട്ടി കലക്‌ടര്‍ സി ഗോപാലന്‍ നായര്‍ മാപ്പിളമാരുടെ ഉല്‌പത്തിയെക്കുറിച്ചെഴുതിയ പുസ്‌തകത്തില്‍, പെരുമാളിന്റെ മതപരിവര്‍ത്തനത്തെക്കുറിച്ചെഴുതിയ വരികള്‍ മഹത്തായ മാപ്പിള സാഹിത്യപാരമ്പര്യത്തില്‍ എടുത്തുദ്ധരിക്കുന്നു.
``പെരുമാളിന്റെ യാത്രയെപ്പറ്റിയും മറ്റും സൂക്ഷ്‌മമായ വല്ല വിവരങ്ങളുമുണ്ടോ എന്ന് അന്വേഷിച്ചതില്‍, കോഴിക്കോട്ട്‌ വലിയ ഖാസിയായിരുന്ന രാജമാന്യ രാജശ്രീ സയ്യിദ്‌ ഹുസ്സന്‍ ബിന്‍ മുഹമ്മദ്‌ ബിന്‍ അലി ശിഹാബുദ്ദീന്‍ ബാഅലവി എന്ന മുല്ലക്കോയത്തങ്ങള്‍ അവര്‍കള്‍ തന്റെ കൈവശമുള്ള അറബി പുസ്‌തകത്തില്‍ നിന്ന് തര്‍ജമ ചെയ്‌തുതന്ന ചരിത്രത്തെ പൊതുജനങ്ങളുടെ അറിവിനായി പ്രസിദ്ധപ്പെടുത്തുന്നത്‌ യുക്തമെന്ന്‌ കരുതുന്നു: ``ശവ്വാല്‍ മാസം 27-ാം തിയ്യതി വ്യാഴാഴ്‌ച പകല്‍ ഏകദേശം 9 മണി സമയത്ത്‌ മുഹമ്മദ്‌ നബിയെ പെരുമാള്‍ കണ്ടുമുട്ടി. കാണാതെ പോയ കുഞ്ഞ്‌ അമ്മയെ കാണുമ്പോള്‍ ഉണ്ടാകുന്ന സന്തോഷത്തിലും കവിഞ്ഞ അനുമോദനത്തോടെ രാജാവ്‌ നബി തങ്ങളുടെ തൃപ്പാദത്തിങ്കല്‍ വീണു. ഉടനെ നബി തങ്ങള്‍ തൃക്കൈകൊണ്ട്‌ എഴുന്നേല്‌പിച്ച്‌ അണച്ചുകൂട്ടി വളരെ ഇഷ്‌ടത്തിലും ആദരവിലും സന്തോഷവര്‍ത്തമാനങ്ങള്‍ പറഞ്ഞ്‌ പടച്ചവനെ പുകഴ്‌ത്തിയും കൊണ്ട് ഭവനത്തിലേക്ക്‌ എഴുന്നള്ളി. അവിടെവെച്ച്‌, അറബികള്‍ അന്യോന്യം ഉണ്ടാക്കുന്ന സല്‍ക്കാരത്തെക്കാള്‍ ഉന്നതിയായ നിലയില്‍ രാജാവെ സല്‍ക്കരിച്ചതില്‍ പിന്നെ അഥര്‍വണത്തില്‍ കടക്കുമ്പോള്‍ ജപിക്കേണ്ട വിശ്വാസ മന്ത്രങ്ങള്‍ നബി തങ്ങള്‍ ചൊല്ലിക്കൊടുത്തു. രാജാവും പരിവാരങ്ങളും വ്യക്തമായി ചൊല്ലി ഇസ്ലാം അവലംബിച്ചു. ഇതെല്ലാം കണ്ടപ്പോള്‍ ആരെന്ന്‌ അബൂബക്കര്‍(റ) ചോദിച്ചു. ഇന്ത്യയില്‍ നിന്ന് ചുക്കും കുരുമുളകും വരുന്ന മലയാളത്തിലെ രാജാവാണെന്ന്‌ തിരുമേനി മറുപടി നല്‌കി.''
ചേരമാന്‍ പെരുമാള്‍ ഒരു സ്വഹാബിയായിത്തീര്‍ന്നുവെന്ന്‌ മഹത്തായ മാപ്പിള സാഹിത്യപാരമ്പര്യം തീര്‍ത്തുപറയുന്നു. ഒമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടില്‍ ജീവിച്ച ഇമാം ത്വബ്‌രിയുടെ ഫിര്‍ദൗസുല്‍ ഹിക്‌മതില്‍ ചേരമാന്‍ പെരുമാള്‍ തിരുമേനിയെ സന്ദര്‍ശിച്ച്‌ പതിനേഴ്‌ ദിവസം കൂടെത്താമസിച്ചുവെന്ന്‌ രേഖപ്പെടുത്തിയതാണ്‌ ഈ നിഗമനത്തിന്‌ കാരണം. (മഹത്തായ മാപ്പിള സാഹിത്യപാരമ്പര്യം, 109). മക്കയില്‍ നിന്ന് തിരിച്ചുവരുമ്പോള്‍ ഒമാനിലെ സലാലയില്‍ വെച്ച്‌ പെരുമാള്‍ അന്തരിച്ചു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഖബ്‌ര്‍ ഇന്നുമവിടെ സംരക്ഷിച്ചുപോരുന്നുണ്ട്‌.
കേരള ഹിസ്റ്ററി അസോസിയേഷന്‍, കേരളസര്‍ക്കാറിന്റെ സഹായത്തോടെ പുറത്തിറക്കിയ കേരള ചരിത്രഗ്രന്ഥത്തില്‍ ഈ വിഷയത്തെ സംബന്ധിച്ചുള്ള പരാമര്‍ശങ്ങള്‍: ``അറേബ്യായില്‍ അങ്ങോളമിങ്ങോളവും ആഫ്രിക്കയുടെ ചില ഭാഗങ്ങളിലും പടര്‍ന്നുപന്തലിച്ച ഇസ്ലാം, ആ കാലഘട്ടത്തില്‍ തന്നെ മലബാറിന്റെ തീരങ്ങളിലും എത്തിയിരിക്കണം. പ്രവാചകന്റെ കാലത്തുതന്നെ, ചേരമാന്‍ പെരുമാളിന്റെ മതപരിവര്‍ത്തനം നടന്നതായാണ്‌ കേരളോല്‌പത്തിയില്‍ പറയുന്നത്‌. ചില സഞ്ചാരികള്‍ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടില്ല എന്നതു കൊണ്ടുമാത്രം ഈ സംഭവത്തിന്റെ വിശ്വാസയോഗ്യത സംശയിക്കാവതല്ല. അറക്കല്‍ കൊട്ടാരത്തില്‍ നിന്ന് ലഭിച്ച അപൂര്‍വമായ കയ്യെഴുത്തു പ്രതിയിലും ചേരമാന്‍ പെരുമാളിന്റെ മക്കാസന്ദര്‍ശനവും അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഇസ്‌ലാംമത പരിവര്‍ത്തനവും വിവരിക്കുന്നുണ്ട്‌.
മക്കയിലേക്ക്‌ പോയ അമ്മാവന്‍ മടങ്ങിവരുന്നതു വരെ ഞാന്‍ ഈ വാള്‍ സുരക്ഷിതമായി സൂക്ഷിക്കും എന്ന്, അധികാരം കയ്യേല്‌ക്കുന്ന സന്ദര്‍ഭത്തില്‍ തിരുവിതാംകൂറിലെ രാജാക്കന്മാര്‍ പ്രഖ്യാപിച്ചിരുന്നു. അറേബ്യായില്‍ നിന്നും പെരുമാളിന്റെ വരവും കാത്ത്‌ സിംഹാസനത്തിലിരിക്കുന്ന ഒരു വൈസ്രോയി മാത്രമായി ആണ് സാമൂതിരിയെ കണ്ടിരുന്നത്‌. ചുരുക്കത്തില്‍, ഈ ആചാരങ്ങള്‍ തീര്‍ച്ചയായും മതപരിവര്‍ത്തന കഥയെ ബലപ്പെടുത്തുന്നവയാണ്‌. ഹിന്ദു-ബ്രാഹ്‌മണ ഇതിഹാസ കൃതിയായ കേരളോല്‌പത്തി പോലുള്ള ഗ്രന്ഥങ്ങളിലും കാണുന്നതിനാല്‍ അവസാനത്തെ രാജാവ്‌ ഇസ്ലാം മതം സ്വീകരിച്ച്‌ മക്കത്തേക്ക്‌ പോയി എന്ന കഥ തള്ളിക്കളയാവുന്നതല്ല എന്ന അഭിപ്രായം പരിഗണനാര്‍ഹമാണ്‌. തബരിയും ഫിര്‍ദൗസുല്‍ ഹിക്‌മത്‌ എന്ന ഗ്രന്ഥത്തില്‍, പെരുമാള്‍ നബിയെ സന്ദര്‍ശിച്ച്‌ പതിനേഴ്‌ ദിവസം അവിടെ കഴിഞ്ഞുവെന്ന്‌ രേഖപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു.'' (കേരള ചരിത്രം 491-511) കേരളത്തിലെ ക്രൈസ്‌തവര്‍ക്കിടയില്‍ പ്രചാരത്തിലുണ്ടായിരുന്ന ഒരു നാടന്‍ പാട്ടിലെ വരികള്‍ ഡോ. പി ജെ ജോസഫ്‌ ഉദ്ധരിക്കുന്നു:
മാമകനാമകനാം മാര്‍ത്തോമ്മാ
പെരുമാള്‍ ചോഴന്‍റാളായുള്ളോ
രാവാനോടും സഹിതം കൂടി
അറബിയായില്‍ കപ്പല്‍ കരേറി
മാല്യം കരവന്നെത്തിയതിത്‌.
(മലയാള സാഹിത്യവും ക്രിസ്‌ത്യാനികളും 61)
പ്രസിദ്ധ ചരിത്രകാരന്‍ അടൂര്‍ കെ കെ രാമചന്ദ്രന്‍ നായര്‍ രേഖപ്പെടുത്തുന്നു: ``ചേരമാന്‍ പെരുമാള്‍ കൊടുങ്ങല്ലൂര്‍ തുറമുഖത്തു നിന്ന് ഗൂഢമായി കപ്പല്‍ കയറി. കൊയിലാണ്ടി കൊല്ലത്തെ തൂക്കില്‍ ഒരു ദിവസം പാര്‍ത്തു. പിറ്റേ ദിവസം ധര്‍മടത്തെത്തി. ധര്‍മട പട്ടണത്ത്‌ കോവിലകം രക്ഷിപ്പാന്‍ സാമൂതിരിയെ ഏല്‌പിച്ചു. കൊടുങ്ങല്ലൂരില്‍ നിന്നും കപ്പല്‍ക്കാരും മറ്റും പോയി. പെരുമാള്‍ കയറിയ കപ്പല്‍ക്കാരുമായി യുദ്ധമുണ്ടായി. വിടകൂടാതെ ശഹര്‍ മുഖല്ലാ ബന്തറില്‍ ചെന്നിറങ്ങി. അപ്പോള്‍ മുഹമ്മദ്‌ നബി ജിദ്ദ എന്ന നാട്ടില്‍ പാര്‍ത്തുവന്നു. അവിടെ ചെന്നു കണ്ടു മാര്‍ഗം വിശ്വസിച്ചു. താജുദ്ദീന്‍ എന്ന പേരു സ്വീകരിച്ചു. പെരുമാളുടെ എഴുത്തും മുദ്രയുമായി പതിനൊന്നു തങ്ങന്മാര്‍ കൊടുങ്ങല്ലൂരില്‍ വന്നു രാജസമ്മതത്താലെ ഒരു പള്ളി പണിതു. മാടായിപ്പള്ളി, ശിഹാബുദ്ദീന്‍ പള്ളി, മുട്ടത്ത്‌ പള്ളി, പന്തലായനി പള്ളി ഇങ്ങനെ പതിനൊന്നു പള്ളികളുണ്ടാക്കി. അപ്രകാരമല്ലേ, എന്റെ മാടായി നഗരേ?'' (കേരള ചരിത്ര ശകലങ്ങള്‍: 50,51. ഉദ്ധരണം: മഹത്തായ മാപ്പിള സാഹിത്യ പാരമ്പര്യം: 121)
സി വി കുഞ്ഞുരാമന്റെ കാര്‍ത്തികോദയത്തില്‍ നിന്നൊരു വരി:
ചേരമാന്‍ പെരുമാളേകന്‍
ചേലയില്‍ ചേര്‍ന്നു സാദരം
മക്കത്ത്‌ ചെന്നു നബി തന്‍
കൈമുത്തിസ്സ്വര്‍ഗമാണ്ടുപോല്‍.
``അദ്ദേഹം ഇസ്‌ലാംമതം വിശ്വസിച്ച്‌ മക്കത്തു പോയി. അക്കാലത്ത്‌ നബി ജീവിച്ചിരിപ്പുണ്ട്‌. പെരുമാള്‍ പോകുമ്പോള്‍ കൊടുങ്ങല്ലൂര്‍ തിരുവഞ്ചിക്കുളം ശിവക്ഷേത്രത്തില്‍ വെച്ച്‌ ഒരു കര്‍ക്കിടകമാസം 23-ാം തിയ്യതി കേരളം തുണ്ടുതുണ്ടായി പങ്കിട്ട്‌ മക്കള്‍ക്കും മരുമക്കള്‍ക്കും സേവകര്‍ക്കും കൊടുത്തു. ഏകദേശം 1400 വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുമ്പാണിത്‌. പിന്നെയാണ്‌ പന്തളം, കൊട്ടാരക്കര, കൊല്ലം, കൊച്ചി തുടങ്ങിയ രാജകുടംബങ്ങളുണ്ടാവുന്നത്‌. ഭാരതത്തില്‍ ഇസ്‌ലാംമതം പ്രചരിപ്പിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയത്‌ പെരുമാള്‍ മക്കത്തു ചെന്നതിനു ശേഷമാണ്‌.'' (ജനയുഗം വാരിക 21:22)
``പരശുരാമന്‍ മഴുവെറിഞ്ഞപ്പോള്‍ കേരളമുണ്ടായി'' എന്ന യുക്തിസഹമല്ലാത്ത ഐതിഹ്യം പോലും വിശ്വസിക്കാന്‍ ധൃതിപ്പെടുന്നവര്‍ ചിതറിയ ചരിത്രരേഖകളുടെയെങ്കിലും പിന്‍ബലമുള്ള പെരുമാള്‍ കഥയില്‍ അവിശ്വസിക്കുന്നത്‌ ഏതായാലും കരണീയമല്ല. ഏറെ പഴക്കമുള്ള ചരിത്രരേഖകളില്‍ വരെ നിസ്സംശയം ഉദ്ധരിക്കുന്ന `പെരുമാള്‍ചരിത്രം' കേരള മുസ്‌ലിംകള്‍ക്കിടയിലും വിവാദ വിഷയമാണ്‌. ചരിത്രത്തിലെ കൗതുകങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ കൗതുകമുള്ള ചരിത്രമായി പെരുമാളിന്റെ പെരുമ ബാക്കിയാവുന്നു.
-from shabab weekly
ഒമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടുവരെയുള്ള കേരളചരിത്രം വ്യക്തമല്ലെങ്കിലും പ്രവാചക കാലത്തു തന്നെ ഇസ്‌ലാമിന്‌ കേരളത്തില്‍ അനുയായികളുണ്ടാകാനുള്ള സാഹചര്യമുണ്ടായിരുന്നു. അറബികളുമായി ഈടുറ്റ ബന്ധമുള്ള ഒരു സമൂഹത്തിന്റെ സാന്നിധ്യം അതാണ്‌ തെളിയിക്കുന്നത്‌. 847ലെ സിറിയന്‍ ക്രിസ്‌ത്യന്‍ ചേപ്പേടില്‍ കാണുന്ന സാക്ഷിപ്പട്ടികയിലെ കൂഫി ലിപിയും ഇബ്‌റാഹീം മകന്‍ മൈമൂന്‍ മാനിമൂന്‍ മഹ്‌മൂദ്‌, ആലി മകന്‍ സുല്‍ഹ്‌ തുടങ്ങിയ പേരുകളും ഇതിനുദാഹരണമാണ്‌.
പെരുമാളുടെ മക്കായാത്രക്ക്‌ ശേഷമാണ്‌ കേരളത്തില്‍ ഇസ്‌ലാമിനു വേരോട്ടമുണ്ടായതെന്നാണ്‌ പൊതുവിലുള്ള അനുമാനം. എന്നാല്‍, പെരുമാള്‍ പുറപ്പെടുമ്പോള്‍ ഖാദിയെ നിയമിക്കാനും മക്കത്തേക്ക്‌ കപ്പലോടിക്കാനും മാമാങ്കവേല പാലിപ്പാനുമുള്ള അവകാശം കുന്നലക്കോന്‌ നല്‌കിയതായി ദി സമോറിയന്‍സ്‌ ഓഫ്‌ കാലിക്കറ്റ്‌ അടക്കമുള്ള ചരിത്രഗ്രന്ഥങ്ങളില്‍ കാണാം. പെരുമാളുടെ മതംമാറ്റത്തിന്‌ മുമ്പു തന്നെ ഇവിടെ `മുഹമ്മദീയ'രുണ്ടായിരുന്നു എന്നാണല്ലോ അതിന്നര്‍ഥം.
അറേബ്യയും കേരളവുമായി പുലര്‍ത്തിയ ചരിത്രാതീത ബന്ധത്തിന്റെ ഫലമായി, മുഹമ്മദ്‌ നബിയുടെ കാലത്തു തന്നെ ഇസ്‌ലാമിന്‌ കേരളത്തില്‍ വേരോട്ടമുണ്ടായിരുന്നു എന്ന് കരുതുന്നതാണ്‌ ന്യായം. അറബികള്‍ക്കിവിടെ കോളനികളുണ്ടായിരുന്നതിനാല്‍ പുതിയ മതത്തിന്‌ പാകമുള്ള മണ്ണ്‌ ലഭിക്കുകയും ചെയ്തു. ഇന്ത്യന്‍ കച്ചവടസംഘങ്ങള്‍ ദാബയിലും ഉക്കാളിലും ആഴ്‌ചച്ചന്തകളില്‍ പങ്കെടുക്കാനുള്ള സാധ്യതയുമുണ്ട്‌. ദാബയിലെ ചന്തയില്‍ മുഹമ്മദ്‌ നബി(സ) പങ്കെടുത്തിട്ടുള്ളതായി ഇബ്‌നുഹന്‍ബല്‍ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്‌. ബല്‍ഹാരിസ്‌ ഗോത്രക്കാരെക്കുറിച്ച്‌ `ഇന്ത്യക്കാരെപ്പോലെയുള്ളവര്‍' എന്ന് നബി വിശേഷിപ്പിച്ചത്‌ ദാബയില്‍ വെച്ച്‌ ഇന്ത്യക്കാരെ കണ്ടതിനാലാകാം. ഇന്ത്യയിലേക്കൊരു യാത്ര പ്രവാചകന്‍ വാഗ്‌ദാനം ചെയ്‌തിരുന്നതായി അബൂഹുറയ്‌റയെ ഉദ്ധരിച്ച്‌ ഇബ്‌നുഹന്‍ബല്‍ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്‌.
അറേബ്യയും കേരളവുമായി പുലര്‍ത്തിയ ചരിത്രാതീത ബന്ധത്തിന്റെ ഫലമായി, മുഹമ്മദ്‌ നബിയുടെ കാലത്തു തന്നെ ഇസ്‌ലാമിന്‌ കേരളത്തില്‍ വേരോട്ടമുണ്ടായിരുന്നു എന്ന് കരുതുന്നതാണ്‌ ന്യായം. അറബികള്‍ക്കിവിടെ കോളനികളുണ്ടായിരുന്നതിനാല്‍ പുതിയ മതത്തിന്‌ പാകമുള്ള മണ്ണ്‌ ലഭിക്കുകയും ചെയ്തു. ഇന്ത്യന്‍ കച്ചവടസംഘങ്ങള്‍ ദാബയിലും ഉക്കാളിലും ആഴ്‌ചച്ചന്തകളില്‍ പങ്കെടുക്കാനുള്ള സാധ്യതയുമുണ്ട്‌. ദാബയിലെ ചന്തയില്‍ മുഹമ്മദ്‌ നബി(സ) പങ്കെടുത്തിട്ടുള്ളതായി ഇബ്‌നുഹന്‍ബല്‍ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്‌. ബല്‍ഹാരിസ്‌ ഗോത്രക്കാരെക്കുറിച്ച്‌ `ഇന്ത്യക്കാരെപ്പോലെയുള്ളവര്‍' എന്ന് നബി വിശേഷിപ്പിച്ചത്‌ ദാബയില്‍ വെച്ച്‌ ഇന്ത്യക്കാരെ കണ്ടതിനാലാകാം. ഇന്ത്യയിലേക്കൊരു യാത്ര പ്രവാചകന്‍ വാഗ്‌ദാനം ചെയ്‌തിരുന്നതായി അബൂഹുറയ്‌റയെ ഉദ്ധരിച്ച്‌ ഇബ്‌നുഹന്‍ബല്‍ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്‌.
`കിഫ്‌ലില്‍ നിന്നുള്ള ഒരാള്‍' (ദുല്‍കിഫ്‌ല്‌) എന്ന് ഒരു പ്രവാചകനെപ്പറ്റി വിശുദ്ധ ഖുര്‍ആനില്‍ പരാമര്‍ശമുണ്ട്‌. അറബിയില്‍ `പ' അക്ഷരം ഇല്ലാത്തതിനാല്‍ `കിഫ്‌ല്‌' എന്നാല്‍ കപില്‍/കപില വസ്‌തു എന്നാകാമെന്നും ആ പ്രവാചകന്‍ ഗൗതമ ബുദ്ധനാകാമെന്നും അഭിപ്രായപ്പെടുന്ന ചരിത്രകാരന്മാരുമുണ്ട്‌. മുഹമ്മദ്‌ ഹമീദുല്ലാ ഈ അഭിപ്രായക്കാരനാണ്‌. (മുഹമ്മദുര്‍റസൂലുല്ലാഹ്‌ 107)
വിശുദ്ധ ഖുര്‍ആന്‍ 95-ാം അധ്യായത്തിലെ അത്തിമരം, ഒലീവ്‌ മരം, സീനായ്‌ മല, അനുഗൃഹീത പട്ടണം എന്നീ പരാമര്‍ശങ്ങളില്‍ ഒലിവ്‌ മരം ഈസാനബിയുമായും സീനായ്‌ മൂസാനബിയുമായും അനുഗൃഹീത പട്ടണം മുഹമ്മദ്‌ നബിയുമായും അത്തിമരം ശ്രീബുദ്ധനുമായും ബന്ധപ്പെട്ടതാകാമെന്ന്‌ മുഹമ്മദ്‌ ഹമീദുല്ലാ അഭിപ്രായപ്പെടുന്നു. കാടന്‍ അത്തിമരമാണ്‌ ബോധിവൃക്ഷം. ഗോസ്‌പല്‍ ഓഫ്‌ ബുദ്ധയില്‍, തന്റെ സുവിശേഷം പൂര്‍ത്തിയാക്കാന്‍ ഒരു മൈത്രേയ അവതരിക്കുമെന്ന്‌ ബുദ്ധന്‍ പറയുന്നുണ്ട്‌. അതില്‍ സൂചിപ്പിച്ച പരിശുദ്ധനും വിജ്ഞനുമായ ബുദ്ധന്‍ മുഹമ്മദ്‌ നബിയാകാമെന്നും അദ്ദേഹം അനുമാനിക്കുന്നു.വിശുദ്ധ ഖുര്‍ആന്‍ 95-ാം അധ്യായത്തിലെ അത്തിമരം, ഒലീവ്‌ മരം, സീനായ്‌ മല, അനുഗൃഹീത പട്ടണം എന്നീ പരാമര്‍ശങ്ങളില്‍ ഒലിവ്‌ മരം ഈസാനബിയുമായും സീനായ്‌ മൂസാനബിയുമായും അനുഗൃഹീത പട്ടണം മുഹമ്മദ്‌ നബിയുമായും അത്തിമരം ശ്രീബുദ്ധനുമായും ബന്ധപ്പെട്ടതാകാമെന്ന്‌ മുഹമ്മദ്‌ ഹമീദുല്ലാ അഭിപ്രായപ്പെടുന്നു. കാടന്‍ അത്തിമരമാണ്‌ ബോധിവൃക്ഷം. ഗോസ്‌പല്‍ ഓഫ്‌ ബുദ്ധയില്‍, തന്റെ സുവിശേഷം പൂര്‍ത്തിയാക്കാന്‍ ഒരു മൈത്രേയ അവതരിക്കുമെന്ന്‌ ബുദ്ധന്‍ പറയുന്നുണ്ട്‌. അതില്‍ സൂചിപ്പിച്ച പരിശുദ്ധനും വിജ്ഞനുമായ ബുദ്ധന്‍ മുഹമ്മദ്‌ നബിയാകാമെന്നും അദ്ദേഹം അനുമാനിക്കുന്നു.
കേരളത്തിലെ ഉല്‌പന്നങ്ങള്‍ അറബികള്‍ക്ക്‌ സുപരിചിതമായിരുന്നു. നബിയുടെ തിരുസന്നിധിയില്‍ കഅ്‌ബുബ്‌നു സുഹൈര്‍ ആലപിച്ച കവിത വിശ്വപ്രസിദ്ധമാണ്‌. മുഹന്നദുന്‍ മിന്‍ സുയൂഫില്ലാഹി മസ്‌ലുലു എന്നൊരു വരി അതിലുണ്ട്‌. ശില്‌പചാതുരിയോടെ കടഞ്ഞെടുത്ത, ഉറയില്‍ നിന്നൂരിയ ഇന്ത്യന്‍ വാളിനോട്‌ ഉപമിക്കുകയാണിവിടെ. ചൂടുമണല്‍ക്കാറ്റിനെ തടുത്തിരുന്ന സമൂം മലയെ അറബികള്‍ `ഹിന്ദ്‌' എന്നാണ്‌ വിളിച്ചിരുന്നത്‌. മുസൈലിമയുമായുണ്ടായ യുദ്ധത്തില്‍ ഖാലിദുബ്‌നുല്‍ വലീദ്‌, മജാഅ എന്ന യോദ്ധാവുമായി നടത്തിയ സംഭാഷണത്തില്‍ `ശത്രുപാളയത്തില്‍ പടയായി, നമുക്കാശ്വസിക്കാം' എന്നു ഖാലിദ്‌ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ `പടയല്ല, ഇന്ത്യന്‍ വാള്‍ കറപിടിക്കാതിരിക്കാന്‍ നിരത്തിവെച്ചിരിക്കുകയാണ്‌' എന്ന് മജാഅ പറയുന്നുണ്ട്‌. ബഹ്‌റൈന്‍, ഒമാന്‍ പ്രദേശങ്ങളില്‍ കുടിയേറ്റക്കാരില്‍ ഭൂരിഭാഗവും ജാട്ടുകളായിരുന്നു. പ്രവാചക പത്‌നി ആഇശയെ ഒരു ഇന്ത്യന്‍ വൈദ്യന്‍ ചികിത്സിച്ചതായും പറയപ്പെടുന്നു. ഖുറൈശി പ്രമുഖന്‍ അബൂസുഫ്‌യാന്റെ പത്‌നിയുടെയും നബിയുടെ ആദ്യപത്‌നി ഖദീജയുടെ മുന്‍ വിവാഹത്തിലുണ്ടായ പുത്രിയുടെയും പേര് `ഹിന്ദ്‌' എന്നാണ്‌. ജാഹിലി കവി ഇംറുഉല്‍ ഖൈസ്‌, ചിതറിക്കിടക്കുന്ന മാന്‍ കാഷ്‌ഠത്തെ ഉണങ്ങിയ കുരുമുളകിനോട്‌ ഉപമിക്കുന്നു.
ഇസ്‌ലാമിലേക്ക്‌ ക്ഷണിച്ചുകൊണ്ട്‌ മുഹമ്മദ്‌ നബി(സ) ധാരാളം രാജാക്കന്മാര്‍ക്ക്‌ കത്തുകളയച്ചിരുന്നു. ആ പട്ടികയില്‍ കേരളത്തിലെ രാജാവും ഉള്‍പ്പെട്ടിരിക്കാം. നബിവചനങ്ങളുടെ സമാഹാരമായ മുസ്‌തദ്‌റകില്‍ (4:35) ഹാകിം, കേരളത്തിലെ രാജാവ്‌ ഇഞ്ചി നിറച്ച ഒരു ഭരണി നബിക്ക്‌ സമ്മാനിച്ചതായി പറയുന്നുണ്ട്‌. തിരുമേനി അത്‌ അനുചരന്മാര്‍ക്ക്‌ വിതരണം ചെയ്തു. `ഒരു കഷ്‌ണം എനിക്കും കിട്ടി' എന്ന് അബൂസയ്യിദ്‌ എന്ന സ്വഹാബി പറഞ്ഞതായി അതില്‍ രേഖപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു.
പെരുമാള്‍ മതം മാറിയോ?
നൂറ്റാണ്ടുകളായി കേരള ചരിത്രത്തില്‍ നിറഞ്ഞുനില്‌ക്കുന്ന വിഷയമാണിത്‌. അനുകൂലവും പ്രതികൂലവുമായ വിശകലനങ്ങളോടെ പെരുമാളുടെ ഇസ്ലാം സ്വീകരണം ചരിത്രത്തിലുണ്ട്‌. `കേരളോല്‌പത്തി'യുടെ വിവിധ മൊഴിഭേദങ്ങളില്‍ ഒരേ വിധത്തിലാണ്‌ പെരുമാളുടെ മതംമാറ്റക്കഥ വിശദീകരിച്ചിട്ടുള്ളത്‌.
822ലാണ്‌ പെരുമാള്‍ മതം മാറിയതെന്നാണ്‌ ശൈഖ്‌ സൈനുദ്ദീന്‍ മഖ്‌ദൂം തുഹ്‌ഫതുല്‍ മുജാഹിദീനില്‍ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുള്ളത്‌. ഏഴാം നൂറ്റാണ്ടിലോ ഒമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടിലോ അല്ല, പന്ത്രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടിലായിരിക്കാം അതെന്നാണ്‌ ചരിത്രകാരന്‍ എം ജി എസ്‌ നാരായണന്‍ അഭിപ്രായപ്പെടുന്നത്‌. 1102നു ശേഷമാണ്‌ പെരുമാള്‍ രാജ്യം പകുത്തുനല്‌കിയതെന്ന്‌ ഇളംകുളം കുഞ്ഞന്‍പിള്ള അഭിപ്രായപ്പെടുന്നു. (ചേരസാമ്രാജ്യം ഒമ്പതും പത്തും നൂറ്റാണ്ടുകളില്‍ 74)
കോഴിക്കോട്ടെ ബ്രിട്ടീഷ്‌ കലക്‌ടര്‍ ഇന്നസ്‌ സൂചിപ്പിച്ചതു പോലെ മുഹമ്മദീയനായി മതംമാറിയ പെരുമാള്‍, വാഴ്‌ച ഒഴിഞ്ഞതോടെ അവസാനിച്ച ഒരു രാജവംശം കൊടുങ്ങല്ലൂരില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നുവെന്നും അത്‌ മിക്കവാറും ഒമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടിലാവാമെന്നുമാണ്‌ മറ്റൊരു അഭിപ്രായം. (താരാചന്ദ്‌: ഇന്‍ഫ്‌ളുവന്‍സ്‌ ഓഫ്‌ ഇസ്ലാം ഓണ്‍ ഇന്ത്യന്‍ കള്‍ച്ചര്‍, 140). പ്രവാചക തിരുമേനിയുടെ കാലത്തു തന്നെയാണ് പെരുമാള്‍ മതംമാറിയതെന്ന്‌ ശൂരനാട്‌ കുഞ്ഞന്‍പിള്ളയും രേഖപ്പെടുത്തുന്നു. (പ്രാചീന കേരളം 124)
പെരുമാക്കന്മാരുടെ വംശചരിത്രം ഇന്നും അജ്ഞാതമാണ്‌. ഇരുന്നൂറില്‍ പരം ശിലാലിഖിതങ്ങള്‍ പരിശോധിച്ച സുന്ദര്‍രാജും പ്രഫ. കില്‍ഹോണും ചേരമാന്‍ പെരുമാളുടെ കാലം തിരിച്ചറിയാനുതകുന്നതൊന്നും കണ്ടുകിട്ടിയില്ലെന്ന്‌ എപ്പിഗ്രാഫിയാ ഇന്‍ഡിക്കാ നാലാം വാള്യത്തില്‍ രേഖപ്പെടുത്തുന്നു.
കേരളത്തിലെ ഒരു രാജാവ്‌ ഇസ്‌ലാമിനോടുള്ള ആദരവ്‌ കാരണം മക്കത്തേക്ക്‌ പോയി എന്നതില്‍ ചരിത്രകാരന്മാര്‍ക്കെല്ലാം യോജിപ്പാണ്‌. അത്‌ സാമൂതിരിയാണെന്നും കോലത്തിരിയാണെന്നും അഭിപ്രായങ്ങളുണ്ട്‌. പെരുമാളുടെ മക്കായാത്രക്ക്‌ ശേഷമാണ്‌ മാലിക്‌ബ്‌നു ദീനാറിന്റെ നേതൃത്വത്തില്‍ 44 പേരടങ്ങിയ സംഘം ധര്‍മടത്ത്‌ കപ്പലിറങ്ങിയത്‌. അവരില്‍ ഇരുപത്‌ പേര് ഖുര്‍ആന്‍ മുഴുവന്‍ മനപ്പാഠമുള്ളവരായിരുന്നു. ധര്‍മടത്തെ ഭരണാധികാരി അറേബ്യന്‍ അതിഥികളെ സ്വാഗതംചെയ്‌തു. അവര്ക്ക് ആരാധനക്കും മതപ്രബോധനത്തിനുമുള്ള സൗകര്യങ്ങളൊരുക്കി കൊടുക്കുകയും ചെയ്തു. കേരളത്തിലെ രാജാക്കന്മാരുടെയും പൊതുജനങ്ങളുടെയും സ്വീകാര്യത ലഭിക്കാന്‍ മാലിക്‌ബ്‌നു ദീനാറിനും സംഘത്തിനും സാധിച്ചതിനാലാണ്‌ പില്‌ക്കാലത്ത്‌ അതിശക്തമായി കുതിച്ചുകയറാന്‍ ഇസ്‌ലാമിന്‌ ഇന്നാട്ടില്‍ സാധിച്ചതെന്ന്‌ സൈനുദ്ദീന്‍ മഖ്‌ദൂം തുഹ്‌ഫതുല്‍ മുജാഹിദീനില്‍ അഭിപ്രായപ്പെടുന്നുണ്ട്‌.
ഏകദൈവാരാധനയും നല്ല പെരുമാറ്റവും വിനയവും കേരളീയരെ ആകര്‍ഷിച്ചു. അവരുയര്‍ത്തിയ സമത്വവും സാഹോദര്യവും കേരളജനതയെ ഇസ്‌ലാമിലേക്കാകര്‍ഷിച്ചു. അസമത്വം കൊടികുത്തിയ മലയാളി സമൂഹത്തിന്‌ ഇസ്ലാം പുതിയൊരു ഭാവമായിത്തീര്‍ന്നു. മാലിക്‌ബ്‌നു ദിനാറിനോടൊപ്പം പെരുമാളുടെ മരുമകന്‍ കോഹിനൂര്‍ രാജകുമാരനും ചേര്‍ന്നിരുന്നുവെന്ന്‌ രിഹ്‌ലതുല്‍ മുലൂകില്‍ രേഖപ്പെടുത്തുന്നു. തിരുവിതാംകൂര്‍ റാണിയുടെ മകന്‍ കോഹിനൂര്‍ രാജകുമാരനാണ്‌ പെരുമാളുടെ കൂടെ മക്കയിലേക്ക്‌ പോയതെന്നും അതല്ല, ധര്‍മടത്തെ ശ്രീദേവിയുടെ മകന്‍ മഹാബലിയാണ്‌ പോയതെന്നും അഭിപ്രായമുണ്ട്‌. മഹാബലി പിന്നീട്‌ മുഹമ്മദലിയായ ശേഷം അറക്കല്‍ രാജവംശ സ്ഥാപകനായിത്തീര്‍ന്നുവെന്നും അനുമാനിക്കുന്നു. ചാലിയത്തുകാരായ ഹാജി മുസ്‌താമുദ്‌ക്കാദ്‌, ഹാജി നീലി നിഷാദ്‌, അഹ്‌മദ്‌ ഖാജാ, ഹാജി സ്വാദിബാദ്‌ ഹസന്‍ ഖാജാ എന്നിവരും മാലിക്‌ബനു ദീനാറിന്റെ സംഘത്തോടൊപ്പം ചേര്‍ന്നു. ധര്‍മടത്തു നിന്ന് അവര്‍ കൊടുങ്ങല്ലൂരിലേക്ക്‌ പോയി. അവിടത്തെ ഭരണാധികാരി മുസ്‌ലിംകള്‍ക്ക്‌ പ്രബോധനത്തിനുള്ള സഹായങ്ങള്‍ ചെയ്‌തുകൊടുത്തു.
മാലിക്‌ബ്‌നു ദീനാര്‍, ശാഫ്‌ബ്‌നു മാലിക്‌, ഹബീബ്‌ബ്‌നു മാലിക്‌, ഭാര്യ ഖുമരിയ്യ, ഇവരുടെ മക്കളും അനുഗാമികളും കപ്പലിറങ്ങിയത്‌ കൊടുങ്ങല്ലൂരിലാണെന്ന്‌ തുഹ്‌ഫതുല്‍ മുജാഹിദീന്‍ പറയുന്നു. പെരുമാള്‍ കൊടുത്തയച്ച കത്ത്‌ കൊടുങ്ങല്ലൂരിലെ ഭരണാധികാരിയെ എല്‌പിച്ചു. പെരുമാളുടെ കത്തുമായി വന്നത്‌ മര്‍വാന്‍ എന്ന പാര്‍സി വ്യാപാരിയാണെന്നും അഭിപ്രായമുണ്ട്‌. മാലിക്‌ബ്‌നു ദീനാര്‍ കൊടുങ്ങല്ലൂരില്‍ താമസമാക്കി. മറ്റു സ്ഥലങ്ങളില്‍ മതപ്രചാരണം നടത്താനും പള്ളികള്‍ നിര്‍മിക്കാനും മാലിക്‌ബ്‌നു ഹബീബിനെ ചുമലതപ്പെടുത്തി. ഹബീബ്‌നു മാലികും ഭാര്യ ഖുമരിയ്യയും കുറച്ചു മക്കളും തെക്കന്‍ ഭാഗത്തേക്ക്‌ പോയി. കൊല്ലം, കൊടുങ്ങല്ലൂര്‍, ചാലിയം, പന്തലായനി, ധര്‍മടം, ശ്രീകണ്‌ഠാപുരം, ഏഴിമല, കാസര്‍ഗോഡ്‌, മംഗലാപുരം എന്നിവിടിങ്ങളിലെ പള്ളികള്‍ ഇവര്‍ പണിതതാണെന്ന്‌ തുഹ്‌ഫതുല്‍ മുജാഹിദീനിലുണ്ട്‌. രിഹ്‌ലതുല്‍ മുലൂകില്‍ പള്ളികളെയും അവയുടെ ഖാദിമാരെയും രേഖപ്പെടുത്തിയതിങ്ങനെ: ചാലിയം: ജഅ്‌ഫറുബ്‌നു സുലൈമാന്‍, കൊല്ലം: അബ്‌ദുല്ലാഹിബ്‌നു ദീനാര്‍, ചോമ്പാല്‍: ജഅ്‌ഫറുബ്‌നു മാലിക്‌, മാഹി, പെരിങ്ങാടി, തലശ്ശേരി: ഹബീബ്‌നു മാലിക്‌, ധര്‍മടം: ഹസനുബ്‌നു മാലിക്‌, ഏഴിമല, പഴയങ്ങാടി: അബ്‌ദുല്ലാഹിബ്‌നു മാലിക്‌, കാസര്‍ഗോഡ്‌, ഉള്ളാള്‍: ജഅ്‌ഫറുബ്‌നു മാലിക്‌, മംഗലാപുരം: ഹമീദ്‌ബ്‌നു മാലിക്‌, താനൂര്‍, തിരൂര്‍, പരപ്പനങ്ങാടി: അലിയ്യുബ്‌നു ജലീല്‍, പൊന്നാനി, പുതുപൊന്നാനി; അബ്‌ദുല്‍മജീദുബ്‌നു മാലിക്‌, ചാവക്കാട്‌: സുബൈര്‍ബ്‌നു ഹാരിസ, കൊച്ചി, പള്ളുരുത്തി, ചിറ്റൂര്‍: അഹ്‌മദ്‌, ആലപ്പുഴ: മിസിയഖ്‌, കൊല്ലം: അസീം, തിരുവനന്തപുരം: ബുറായിസത്ത്‌, പൂവാര്‍ പട്ടണം: സുബൈര്‍, തേങ്ങാപ്പട്ടണം, കൊളച്ചല്‍: ഉബൈദ, കായല്‍പട്ടണം ആസ്വിം.
മംഗലാപുരം തൊട്ട്‌ കായല്‍പട്ടണം വരെയുള്ള പ്രദേശങ്ങളില്‍ മാലിക്‌ബ്‌നു ദീനാറിന്റെയും അനുയായികളുടെയും പ്രബോധന ഫലമായി ഇസ്ലാം വ്യാപിച്ചു. അവിടയൊക്കെ അറബികളായിരുന്നു ഖാദിമാര്‍. കച്ചവടത്തിനു വന്ന അറബികള്‍ തീരദേശങ്ങളില്‍ നേരത്തെയുണ്ടായിരുന്നതു കൊണ്ടാണ്‌ മതപ്രചാരകരായി വന്ന അറബികള്‍ക്ക്‌ ഇത്ര വ്യാപകമായ ജനപിന്തുണ ലഭിച്ചതെന്ന്‌ കരുതുന്നതില്‍ തെറ്റില്ല. അറബികളും പേര്‍ഷ്യക്കാരുമായ കച്ചവടക്കാര്‍ പടിഞ്ഞാറന്‍ തീരങ്ങളില്‍ നാട്ടുകാരായ സ്‌ത്രീകളെ വിവാഹം ചെയ്‌ത്‌ സ്ഥിരതാമസക്കാരായിരുന്നുവെന്ന്‌ ഡോ. താരാചന്ദ്‌ സമര്‍ഥിക്കുന്നുണ്ട്‌. അറബികളുടെ സാന്നിധ്യം നാട്ടുകാര്‍ക്കും നാടുവാഴികള്‍ക്കും മാടമ്പിമാര്‍ക്കും ഒരേവിധം ആവശ്യമായിരുന്നു. അറബികളുടെ ശിക്ഷണത്തില്‍ നാവികസേന സജ്ജമാക്കുന്നതിന്‌, ഓരോ മുക്കുവ കുടുംബത്തില്‍ നിന്നും ഒന്നോ രണ്ടോ പേര് മുസ്‌ലിമാകണമെന്ന്‌ സാമൂതിരി നിര്‍ദേശിച്ചിരുന്നതായി കള്‍ച്ചറല്‍ സിമ്പയോസിസ്‌ പോലുള്ള ഗവേഷണഗ്രന്ഥങ്ങളില്‍ എടുത്തുപറയുന്നു. ``പടിഞ്ഞാറന്‍ കൊര്‍ദോവ മുതല്‍ കിഴക്കന്‍ ഏഷ്യയിലെ മലാക്ക വരെയുള്ള മുസ്‌ലിംശക്തികളുടെ ശൃംഖലയിലെ സജീവ കണ്ണിയായിരുന്നു അക്കാലത്ത്‌ സാമൂതിരി.'' (കള്‍ച്ചറല്‍ സിമ്പയോസിസ്‌)
രാജകുടുംബത്തില്‍ നിന്നു പോലും ഇസ്‌ലാമിലേക്കുള്ള പരിവര്‍ത്തനത്തിന്‌ ഈ ബന്ധം കാരണമായി. കുളിക്കടവില്‍ ഒരു അറബിയെ ആദരിച്ചിരുത്തി, കുളിച്ചുകയറുന്ന ഏതു സ്‌ത്രീയെ സ്‌പര്‍ശിച്ചാലും അവളെ അറബിക്ക്‌ ദാനമായി കൊടുക്കാമെന്ന്‌ പരപ്പനങ്ങാടിയിലെ നാട്ടുരാജാവ്‌ വാഗ്‌ദാനം ചെയ്‌തതായി ഒരു കഥയുണ്ട്‌. അറബി സ്‌പര്‍ശിച്ചത്‌ കോവിലകവുമായി ബന്ധമുള്ള ഒരു സ്‌ത്രീയെ ആയിരുന്നു! അവരുടെ ദാമ്പത്യത്തില്‍ നിന്നുള്ളവരാണത്രെ പരപ്പനങ്ങാടിയിലെ നഹ കുടുംബത്തിലെ പൂര്‍വികര്‍. വെട്ടത്ത്‌ രാജാവിന്റെ കുലഗുരുവായിരുന്ന കല്‌പകഞ്ചേരി തമ്പ്രാക്കളുടെ വിജാതീയ വിവാഹത്തിലുണ്ടായ കൃഷ്‌ണനും ഗോവിന്ദനുമാണ്‌ കല്‌പകഞ്ചേരിയിലെ മുസ്‌ലിംമൂപ്പന്മാരുടെ പൂര്‍വികന്മാര്‍ എന്നാണ്‌ മറ്റൊരു കഥ.
കേരളീയര്‍ക്കിടയില്‍ ജാതിവ്യത്യാസവും അയിത്താചരണവും സജീവമായ കാലമായിരുന്നു അത്‌. മതംമാറിയവര്‍ക്ക്‌ അയിത്തമോ ഭ്രഷ്‌ടോ ഇല്ലാതെ ജീവിക്കാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം ഇസ്ലാം ഉയര്‍ത്തിക്കാണിച്ചു. മേല്‍ജാതിയില്‍ നിന്നും കീഴ്‌ജാതിയില്‍ നിന്നും പരിവര്‍ത്തനമുണ്ടായി. ``കോട്ടക്കലോമന കുഞ്ഞാലിക്ക്‌ തിയ്യരും നായരും ഒന്നുപോലെ'' എന്ന നാടന്‍ പാട്ട്‌, ഇസ്‌ലാമിന്റെ സമത്വാദര്‍ശത്തിന്റെ വിളംബരമായിരുന്നു. മലബാറിലെ ഡപ്യൂട്ടി കലക്‌ടര്‍ സി ഗോപാലന്‍ നായര്‍ മാപ്പിളമാരുടെ ഉല്‌പത്തിയെക്കുറിച്ചെഴുതിയ പുസ്‌തകത്തില്‍, പെരുമാളിന്റെ മതപരിവര്‍ത്തനത്തെക്കുറിച്ചെഴുതിയ വരികള്‍ മഹത്തായ മാപ്പിള സാഹിത്യപാരമ്പര്യത്തില്‍ എടുത്തുദ്ധരിക്കുന്നു.
``പെരുമാളിന്റെ യാത്രയെപ്പറ്റിയും മറ്റും സൂക്ഷ്‌മമായ വല്ല വിവരങ്ങളുമുണ്ടോ എന്ന് അന്വേഷിച്ചതില്‍, കോഴിക്കോട്ട്‌ വലിയ ഖാസിയായിരുന്ന രാജമാന്യ രാജശ്രീ സയ്യിദ്‌ ഹുസ്സന്‍ ബിന്‍ മുഹമ്മദ്‌ ബിന്‍ അലി ശിഹാബുദ്ദീന്‍ ബാഅലവി എന്ന മുല്ലക്കോയത്തങ്ങള്‍ അവര്‍കള്‍ തന്റെ കൈവശമുള്ള അറബി പുസ്‌തകത്തില്‍ നിന്ന് തര്‍ജമ ചെയ്‌തുതന്ന ചരിത്രത്തെ പൊതുജനങ്ങളുടെ അറിവിനായി പ്രസിദ്ധപ്പെടുത്തുന്നത്‌ യുക്തമെന്ന്‌ കരുതുന്നു: ``ശവ്വാല്‍ മാസം 27-ാം തിയ്യതി വ്യാഴാഴ്‌ച പകല്‍ ഏകദേശം 9 മണി സമയത്ത്‌ മുഹമ്മദ്‌ നബിയെ പെരുമാള്‍ കണ്ടുമുട്ടി. കാണാതെ പോയ കുഞ്ഞ്‌ അമ്മയെ കാണുമ്പോള്‍ ഉണ്ടാകുന്ന സന്തോഷത്തിലും കവിഞ്ഞ അനുമോദനത്തോടെ രാജാവ്‌ നബി തങ്ങളുടെ തൃപ്പാദത്തിങ്കല്‍ വീണു. ഉടനെ നബി തങ്ങള്‍ തൃക്കൈകൊണ്ട്‌ എഴുന്നേല്‌പിച്ച്‌ അണച്ചുകൂട്ടി വളരെ ഇഷ്‌ടത്തിലും ആദരവിലും സന്തോഷവര്‍ത്തമാനങ്ങള്‍ പറഞ്ഞ്‌ പടച്ചവനെ പുകഴ്‌ത്തിയും കൊണ്ട് ഭവനത്തിലേക്ക്‌ എഴുന്നള്ളി. അവിടെവെച്ച്‌, അറബികള്‍ അന്യോന്യം ഉണ്ടാക്കുന്ന സല്‍ക്കാരത്തെക്കാള്‍ ഉന്നതിയായ നിലയില്‍ രാജാവെ സല്‍ക്കരിച്ചതില്‍ പിന്നെ അഥര്‍വണത്തില്‍ കടക്കുമ്പോള്‍ ജപിക്കേണ്ട വിശ്വാസ മന്ത്രങ്ങള്‍ നബി തങ്ങള്‍ ചൊല്ലിക്കൊടുത്തു. രാജാവും പരിവാരങ്ങളും വ്യക്തമായി ചൊല്ലി ഇസ്ലാം അവലംബിച്ചു. ഇതെല്ലാം കണ്ടപ്പോള്‍ ആരെന്ന്‌ അബൂബക്കര്‍(റ) ചോദിച്ചു. ഇന്ത്യയില്‍ നിന്ന് ചുക്കും കുരുമുളകും വരുന്ന മലയാളത്തിലെ രാജാവാണെന്ന്‌ തിരുമേനി മറുപടി നല്‌കി.''
ചേരമാന്‍ പെരുമാള്‍ ഒരു സ്വഹാബിയായിത്തീര്‍ന്നുവെന്ന്‌ മഹത്തായ മാപ്പിള സാഹിത്യപാരമ്പര്യം തീര്‍ത്തുപറയുന്നു. ഒമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടില്‍ ജീവിച്ച ഇമാം ത്വബ്‌രിയുടെ ഫിര്‍ദൗസുല്‍ ഹിക്‌മതില്‍ ചേരമാന്‍ പെരുമാള്‍ തിരുമേനിയെ സന്ദര്‍ശിച്ച്‌ പതിനേഴ്‌ ദിവസം കൂടെത്താമസിച്ചുവെന്ന്‌ രേഖപ്പെടുത്തിയതാണ്‌ ഈ നിഗമനത്തിന്‌ കാരണം. (മഹത്തായ മാപ്പിള സാഹിത്യപാരമ്പര്യം, 109). മക്കയില്‍ നിന്ന് തിരിച്ചുവരുമ്പോള്‍ ഒമാനിലെ സലാലയില്‍ വെച്ച്‌ പെരുമാള്‍ അന്തരിച്ചു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഖബ്‌ര്‍ ഇന്നുമവിടെ സംരക്ഷിച്ചുപോരുന്നുണ്ട്‌.
കേരള ഹിസ്റ്ററി അസോസിയേഷന്‍, കേരളസര്‍ക്കാറിന്റെ സഹായത്തോടെ പുറത്തിറക്കിയ കേരള ചരിത്രഗ്രന്ഥത്തില്‍ ഈ വിഷയത്തെ സംബന്ധിച്ചുള്ള പരാമര്‍ശങ്ങള്‍: ``അറേബ്യായില്‍ അങ്ങോളമിങ്ങോളവും ആഫ്രിക്കയുടെ ചില ഭാഗങ്ങളിലും പടര്‍ന്നുപന്തലിച്ച ഇസ്ലാം, ആ കാലഘട്ടത്തില്‍ തന്നെ മലബാറിന്റെ തീരങ്ങളിലും എത്തിയിരിക്കണം. പ്രവാചകന്റെ കാലത്തുതന്നെ, ചേരമാന്‍ പെരുമാളിന്റെ മതപരിവര്‍ത്തനം നടന്നതായാണ്‌ കേരളോല്‌പത്തിയില്‍ പറയുന്നത്‌. ചില സഞ്ചാരികള്‍ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടില്ല എന്നതു കൊണ്ടുമാത്രം ഈ സംഭവത്തിന്റെ വിശ്വാസയോഗ്യത സംശയിക്കാവതല്ല. അറക്കല്‍ കൊട്ടാരത്തില്‍ നിന്ന് ലഭിച്ച അപൂര്‍വമായ കയ്യെഴുത്തു പ്രതിയിലും ചേരമാന്‍ പെരുമാളിന്റെ മക്കാസന്ദര്‍ശനവും അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഇസ്‌ലാംമത പരിവര്‍ത്തനവും വിവരിക്കുന്നുണ്ട്‌.
മക്കയിലേക്ക്‌ പോയ അമ്മാവന്‍ മടങ്ങിവരുന്നതു വരെ ഞാന്‍ ഈ വാള്‍ സുരക്ഷിതമായി സൂക്ഷിക്കും എന്ന്, അധികാരം കയ്യേല്‌ക്കുന്ന സന്ദര്‍ഭത്തില്‍ തിരുവിതാംകൂറിലെ രാജാക്കന്മാര്‍ പ്രഖ്യാപിച്ചിരുന്നു. അറേബ്യായില്‍ നിന്നും പെരുമാളിന്റെ വരവും കാത്ത്‌ സിംഹാസനത്തിലിരിക്കുന്ന ഒരു വൈസ്രോയി മാത്രമായി ആണ് സാമൂതിരിയെ കണ്ടിരുന്നത്‌. ചുരുക്കത്തില്‍, ഈ ആചാരങ്ങള്‍ തീര്‍ച്ചയായും മതപരിവര്‍ത്തന കഥയെ ബലപ്പെടുത്തുന്നവയാണ്‌. ഹിന്ദു-ബ്രാഹ്‌മണ ഇതിഹാസ കൃതിയായ കേരളോല്‌പത്തി പോലുള്ള ഗ്രന്ഥങ്ങളിലും കാണുന്നതിനാല്‍ അവസാനത്തെ രാജാവ്‌ ഇസ്ലാം മതം സ്വീകരിച്ച്‌ മക്കത്തേക്ക്‌ പോയി എന്ന കഥ തള്ളിക്കളയാവുന്നതല്ല എന്ന അഭിപ്രായം പരിഗണനാര്‍ഹമാണ്‌. തബരിയും ഫിര്‍ദൗസുല്‍ ഹിക്‌മത്‌ എന്ന ഗ്രന്ഥത്തില്‍, പെരുമാള്‍ നബിയെ സന്ദര്‍ശിച്ച്‌ പതിനേഴ്‌ ദിവസം അവിടെ കഴിഞ്ഞുവെന്ന്‌ രേഖപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു.'' (കേരള ചരിത്രം 491-511) കേരളത്തിലെ ക്രൈസ്‌തവര്‍ക്കിടയില്‍ പ്രചാരത്തിലുണ്ടായിരുന്ന ഒരു നാടന്‍ പാട്ടിലെ വരികള്‍ ഡോ. പി ജെ ജോസഫ്‌ ഉദ്ധരിക്കുന്നു:
മാമകനാമകനാം മാര്‍ത്തോമ്മാ
പെരുമാള്‍ ചോഴന്‍റാളായുള്ളോ
രാവാനോടും സഹിതം കൂടി
അറബിയായില്‍ കപ്പല്‍ കരേറി
മാല്യം കരവന്നെത്തിയതിത്‌.
(മലയാള സാഹിത്യവും ക്രിസ്‌ത്യാനികളും 61)
പ്രസിദ്ധ ചരിത്രകാരന്‍ അടൂര്‍ കെ കെ രാമചന്ദ്രന്‍ നായര്‍ രേഖപ്പെടുത്തുന്നു: ``ചേരമാന്‍ പെരുമാള്‍ കൊടുങ്ങല്ലൂര്‍ തുറമുഖത്തു നിന്ന് ഗൂഢമായി കപ്പല്‍ കയറി. കൊയിലാണ്ടി കൊല്ലത്തെ തൂക്കില്‍ ഒരു ദിവസം പാര്‍ത്തു. പിറ്റേ ദിവസം ധര്‍മടത്തെത്തി. ധര്‍മട പട്ടണത്ത്‌ കോവിലകം രക്ഷിപ്പാന്‍ സാമൂതിരിയെ ഏല്‌പിച്ചു. കൊടുങ്ങല്ലൂരില്‍ നിന്നും കപ്പല്‍ക്കാരും മറ്റും പോയി. പെരുമാള്‍ കയറിയ കപ്പല്‍ക്കാരുമായി യുദ്ധമുണ്ടായി. വിടകൂടാതെ ശഹര്‍ മുഖല്ലാ ബന്തറില്‍ ചെന്നിറങ്ങി. അപ്പോള്‍ മുഹമ്മദ്‌ നബി ജിദ്ദ എന്ന നാട്ടില്‍ പാര്‍ത്തുവന്നു. അവിടെ ചെന്നു കണ്ടു മാര്‍ഗം വിശ്വസിച്ചു. താജുദ്ദീന്‍ എന്ന പേരു സ്വീകരിച്ചു. പെരുമാളുടെ എഴുത്തും മുദ്രയുമായി പതിനൊന്നു തങ്ങന്മാര്‍ കൊടുങ്ങല്ലൂരില്‍ വന്നു രാജസമ്മതത്താലെ ഒരു പള്ളി പണിതു. മാടായിപ്പള്ളി, ശിഹാബുദ്ദീന്‍ പള്ളി, മുട്ടത്ത്‌ പള്ളി, പന്തലായനി പള്ളി ഇങ്ങനെ പതിനൊന്നു പള്ളികളുണ്ടാക്കി. അപ്രകാരമല്ലേ, എന്റെ മാടായി നഗരേ?'' (കേരള ചരിത്ര ശകലങ്ങള്‍: 50,51. ഉദ്ധരണം: മഹത്തായ മാപ്പിള സാഹിത്യ പാരമ്പര്യം: 121)
സി വി കുഞ്ഞുരാമന്റെ കാര്‍ത്തികോദയത്തില്‍ നിന്നൊരു വരി:
ചേരമാന്‍ പെരുമാളേകന്‍
ചേലയില്‍ ചേര്‍ന്നു സാദരം
മക്കത്ത്‌ ചെന്നു നബി തന്‍
കൈമുത്തിസ്സ്വര്‍ഗമാണ്ടുപോല്‍.
``അദ്ദേഹം ഇസ്‌ലാംമതം വിശ്വസിച്ച്‌ മക്കത്തു പോയി. അക്കാലത്ത്‌ നബി ജീവിച്ചിരിപ്പുണ്ട്‌. പെരുമാള്‍ പോകുമ്പോള്‍ കൊടുങ്ങല്ലൂര്‍ തിരുവഞ്ചിക്കുളം ശിവക്ഷേത്രത്തില്‍ വെച്ച്‌ ഒരു കര്‍ക്കിടകമാസം 23-ാം തിയ്യതി കേരളം തുണ്ടുതുണ്ടായി പങ്കിട്ട്‌ മക്കള്‍ക്കും മരുമക്കള്‍ക്കും സേവകര്‍ക്കും കൊടുത്തു. ഏകദേശം 1400 വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുമ്പാണിത്‌. പിന്നെയാണ്‌ പന്തളം, കൊട്ടാരക്കര, കൊല്ലം, കൊച്ചി തുടങ്ങിയ രാജകുടംബങ്ങളുണ്ടാവുന്നത്‌. ഭാരതത്തില്‍ ഇസ്‌ലാംമതം പ്രചരിപ്പിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയത്‌ പെരുമാള്‍ മക്കത്തു ചെന്നതിനു ശേഷമാണ്‌.'' (ജനയുഗം വാരിക 21:22)
``പരശുരാമന്‍ മഴുവെറിഞ്ഞപ്പോള്‍ കേരളമുണ്ടായി'' എന്ന യുക്തിസഹമല്ലാത്ത ഐതിഹ്യം പോലും വിശ്വസിക്കാന്‍ ധൃതിപ്പെടുന്നവര്‍ ചിതറിയ ചരിത്രരേഖകളുടെയെങ്കിലും പിന്‍ബലമുള്ള പെരുമാള്‍ കഥയില്‍ അവിശ്വസിക്കുന്നത്‌ ഏതായാലും കരണീയമല്ല. ഏറെ പഴക്കമുള്ള ചരിത്രരേഖകളില്‍ വരെ നിസ്സംശയം ഉദ്ധരിക്കുന്ന `പെരുമാള്‍ചരിത്രം' കേരള മുസ്‌ലിംകള്‍ക്കിടയിലും വിവാദ വിഷയമാണ്‌. ചരിത്രത്തിലെ കൗതുകങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ കൗതുകമുള്ള ചരിത്രമായി പെരുമാളിന്റെ പെരുമ ബാക്കിയാവുന്നു.
Subscribe to:
Posts (Atom)